De herinnering aan deze wikkel werpt mij terug in de tijd. Mijn vader had al jong diabetes en als hij al een keer chocolade at, dan was het chocolade van Ringers. Wist ik veel dat de geschiedenis van Ringers chocolade zich grotendeels in Alkmaar afspeelt…

Vandaag is het Open Monumentendag en ik heb kaartjes bemachtigd voor een rondleiding in het oude Ringers fabriekspand. Het is de voorzitter van de Historische Vereniging Alkmaar himself die een klein groepje belangstellenden rondleidt.

Vader Ringers heeft vier zoons en een dochter. Na een mislukte carrière als zeeman besluit een van hen naar Zwitserland te gaan om daar het vak van chocolatier te leren. Achter de aannemerswerkplaats van zijn vader aan het Varnebroek begint hij een chocoladefabriekje. Chocolade van een dergelijke kwaliteit, dat is ongekend in Alkmaar en contreien… Dra moet er voor uitbreiding worden gezorgd.

Broer aannemer bouwt een pand aan het Noordhollandsch Kanaal. We zijn in 1920. Tijdens de bouw van een villa aan de Wilhelminalaan heeft deze broer gewerkt in opdracht van de Alkmaarse architect Jan Wils, een bewonderaar van Frank Lloyd Wright en De Stijl. Hij is de ontwerper van het Olympisch stadion in Amsterdam. Broer Ringers de aannemer is verkocht.

In 1922 volgt een uitbreiding van het fabriekspand uit 1920, maar dat wordt ook al gauw te klein en er wordt een nieuwe uitbreiding van de fabriek ontworpen die alle kenmerken heeft van de architectuur van Frank Lloyd Wright. Met name de grote ramen vallen op.

De heer Ringers woont in villa De Karperton (aan de Groeneweg in de Bergermeer) en komt dagelijks te paard naar de fabriek. Het handelsmerk van Ringers is dat alles handwerk is… Eigenlijk moet je dus spreken van een reusachtige werkplaats i.p.v. een fabriek!

Uiteindelijk is slechts de halve fabriek gebouwd… Het uitbreken van de tweede wereldoorlog kwam ertussen. Ringers had intussen ook in Rotterdam een fabriek geopend maar die werd door de Duitsers plat gebombardeerd.

Na de oorlog bleef de oude Ringers vasthouden aan zijn verouderde principes: alles moest handwerk zijn. De vraag naar de chocolade van Ringers bleef groeien en uiteindelijk kon hij vaak niet op tijd leveren wat hem financieel in de problemen bracht… In de jaren ’60 van de 20ste eeuw ging Ringers failliet. Droste nam het over en verkocht de fabriek al binnen een jaar door aan een Engelse chocoladeproducent, die de fabriek sloot. In de jaren ’70 kwam meubelzaak Klercq erin. Die verpakte de oude Ringers fabriek in lelijk wit plastic. Zo heb ik het gebouw leren kennen toen ik in 1990 in Alkmaar kwam wonen. Oerlelijk.

Vandaag genoot ik van de rondleiding in het gestripte pand. Er komen luxe appartementen en een foodhall. Om dat te betalen worden er op het huidige parkeerterrein flats gebouwd, er is zelfs sprake van een woontoren van 30 verdiepingen! Als ik dat hoor, ontvlam ik in woede. Welke malloot haalt het in zijn hoofd om in het provinciestadje Alkmaar zulk megalomaan project te bedenken… Crazy!!

Hieronder enkele foto’s die ik vanmorgen maakte…