Morgen hebben we met ons team een studiedag. In de ochtend gaan we ons buigen over (de ziel van) de taal, ik verheug me er al enorm op. ’s Middags gaan we samen een wandeling maken. Die wandeling ga ik vanmorgen voorbereiden. Het is een knooppuntenwandeling die ik, een paar jaar geleden alweer, in het vroege voorjaar heb gemaakt met wandelmaatje Barney.

Ik parkeer de auto bij het Olympiapark, zoals die verzameling oerlelijke sportbunkers wordt genoemd. Ik steek de weg over en loop over een fietspad de bebouwde kom uit. De ruimte lacht me toe, de noordwestenwind kroelt door mijn haren.

In Noord-Holland wordt sinds enige jaren hard gewerkt om een wandelnetwerk a.h.v. knooppunten aan te leggen. Ik volg vandaag de oranje pijltjes. Ik ben gestart bij knooppunt 91 en zal vervolgens de knooppunten 51, 49, 10, 12 en 17 aandoen om weer te eindigen bij 91.

De eerste 2,5 km loop ik over asfalt: eerst heet het de Meerweg, later Egmondermeer. Net als de polder…

Als ik het geluid van het verkeer op de Hoeverweg wegdenk, krijg ik een ontzettend ruimtelijk gevoel… Heerlijk is dat. Aan de horizon zijn wel enkele storende elementen aanwezig zoals het dak van een enorme schuur, maar dat mag de pret niet drukken. Door die weidsheid loop ik helemaal alleen. Af en toe kom ik langs een boerderij, er staan veel paarden op de weilanden en ik zie her en der ook kleine kuddes koebeesten.

Bij het maken van een foto klap ik met mijn voet van het asfalt. Natúúrlijk de voet die ik tweeënhalve week geleden verstuikt heb. Even denk ik dat ik moet opgeven, mijn pootje giert van de pijn, maar na een minuut of wat lijkt de pijn te zakken. Ik loop op mijn gemakje verder, oef! het gaat!

In de sloot en langs de kant van de weg staan mooie bloemen.

Chicorei

Zwanebloem

Kamille

Bij een boerderij loop ik het grasland in. Het is een smal, langgerekt perceel tussen twee slootjes. Ik ontwaar in de verte tegenliggers!

De jongedames staren me wat ongerust en tevens nieuwsgierig aan en laten me ongemoeid passeren. Er kan niet eens een lekkere boeh! vanaf… Na ruim een kilometer bereik ik de Hoevervaart. Deze vaart werd lang geleden gebruikt om schelpen van Egmond naar Alkmaar te vervoeren. De schelpen (kalk!) werden verbrand in kalkovens. Eentje moet er gestaan hebben aan de rand van de stad waar nu de randweg loopt. Ook aan de andere kant van de stad stonden kalkovens.

Helaas duikt de zon tijdelijk achter wat binnendrijvende wolkenvelden. Gedurende ongeveer een kilometer wandel ik over de grasdijk, en met enige regelmaat gebruik ik de overstapjes die zijn aangebracht. Sommige hangen boven het water, andere zijn rijkelijk omringd met brandnetels.

Ik kom langs de hoeve ’t Huis Halfweg. Halfweg tussen Egmond aan de Hoef en Alkmaar.

Even loop ik over asfalt maar in de bocht van de weg zie ik alweer een overstapje en gaat de tocht verder met gras onder de zolen. Zo hoort het!

O jee! Er staat een paard op de dijk! Zal Bruintje mij zonder dat ie mijn oren af bijt laten passeren!?

Ten slotte nader ik de randweg van Alkmaar. Bij het iconisch gebouw van Ahrend (?) steek ik de drukke weg over. De route gaat nu een stukje door een woonwijk en vervolgens door het natuurpark De Egmonderhout. In het park is het een drukte van belang: terwijl een heleboel vrijwilligers het JOL timmerdorp afbreken dat hier is gebouwd, wordt de jeugd bezig gehouden d.m.v. een speurtocht. De vondst van een dode eend zorgt voor de nodige consternatie!

Aan de ander kant van het park loop ik langs het fietspad en met een tunneltje onder de randweg door en vind daar de auto lekker in de schaduw onder een boom. Jaja, intussen is de zon volop gaan schijnen! Mijn voet heeft zich goed gehouden maar ik denk dat ik morgen met de collega’s een iets kortere wandeling ga maken, bij de Kleimeer.