In mijn klas op de middelbare school zaten twee meisje die luisterden naar de naam Linda, wat Spaans is voor ‘mooi’. Van een van hen was de achternaam Krekel. En vanmorgen moest ik aan haar denken omdat ik een stukje wil schrijven over krekels. Zo simpel kan het zijn…

De vraag rijst wellicht bij menig lezer: “Waarom over krekels geschreven!?” Welnu, dat heeft te maken met mijn vakantie. Krekels leven vooral in warmere landen en het mag dan ook niet vreemd heten als ik u meld dat we ze tijdens onze vakantie in Frankrijk menigmaal heb gehoord. Ik houd ontzettend van het geluid van krekels, het is het geluid van een warme zomeravond waarop niets moet dan hangen in een ligstoel en staren naar de sterren en de maan…

Groot was mijn verwondering dan ook toen ik gisteravond het geluid van een krekel waarnam in de straat van mijn moeder. Die woont wel wat zuidelijker dan wij, maar toch!

Op doorreis uit Frankrijk naar huis hadden wij een kopje thee gedronken bij mijn moeder alvorens de laatste etappe van de reis aan te vatten. Ik liep naar de auto en hoorde onmiddellijk het geluid van een krekel luid in de warme, stinkende Antwerpse nacht klinken. (In Antwerpen stinkt het altijd, is mijn mening. Ik ben natuurlijk verwend door de Noord-Hollandse zeelucht die, zeker als ze door een frisse noordwestenwind wordt aangevoerd, lekker ruikt…) Mijn moeder woont in een straat waarin zij een van de weinige autochtone bewoners is. Ik associeerde het getsjirp van de krekel met de landen waar veel van mijn moeders buren zijn geboren. Wellicht was er een krekel als verstekeling mee teruggereisd na een vakantie in het geboorteland?

In twee uur en een kwartier scheurden we over de grotendeels onverlichte, ook ’s nachts toch nog vrij drukke Nederlandse snelwegen naar huis. Ik manoeuvreerde onze auto de oprit op en stapte uit. De voordeur van ons huis werd ontsloten door vrouwlief, zoals gewoonlijk wist ik weer eens niet waar ik mijn sleutels had opgeborgen… Ik begon, ondanks het na-middernachtelijk uur, met het uitladen van onze trouwe vierwieler.

Ik was al vier, vijf keer heen en weer gelopen toen ik bij het naar buiten komen om de volgende lading uit de auto te tillen, een krekel hoorde tsjilpen! “Hey! waar zou die zitten,” was mijn eerste gedachte en met mijn oren begon ik de omgeving te scannen. Het geluid leek van dichtbij te komen… Tiens! de stridulatie bleek van onder onze auto uit te komen! En ja hoor, enig nader onderzoek bevestigde deze voorlopige conclusie volkomen.

Om een lang verhaal kort te maken: wij hebben dus gereisd met een verstekeling aan boord! Toen ik mij tegen enen tussen de lakens installeerde, striduleerde mijn vriend de krekel er nog lustig op los… Met een onvervalste vakantieglimlach op mijn gezicht moet ik in het Land der Dromen verzeild zijn geraakt.

Vanmorgen werd ik wakker en dacht ik onmiddellijk weer aan de krekel. En aan dat meisje uit de klas op de middelbare school.