Het is maandag en aan de Franse kant van Les Pyrénées wordt geen fraai weer voorspeld… Dus besluiten we om de op ons verlanglijstje staande ‘Spaanse toer’ te maken. We willen nl. een indruk krijgen van de Spaanse kant van de Pyreneeën – het landschap schijnt daar heel anders te zijn, veel droger. Er worden zelfs westerns opgenomen, heb ik me laten vertellen.

Over de N134 rijden we zuidwaarts. We nemen natuurlijk niet de Tunnel du Somport maar gaan over de oude weg, over de Col du Somport (1632 m).

De oude douane-infrastructuur is nog intact! Het landschap hierboven is indrukwekkend, we zitten hoog! Aan de Spaanse kant dalen we over excellente wegen af naar Canfranc-Estación en verder. Drukke steden, en veel volk op de been, we wanen ons in een heel andere wereld dan die waaruit wij komen… We rijden door tot de stad Jaca en parkeren in een ondergrondse parkeergarage. Ook hier is het druk! We kuieren wat door de stad. Al die mensen, dat voelt zo onwennig! We bezoeken de oude kathedraal. Er is ook een oud fort dat er indrukwekkend uitziet!

We ronden ons bezoek af met een ijsje bij heladerio Echeto. Heerlijk ijs! We worstelen wel met de taal. Ik heb ooit twee jaar avondschool Spaans gevolgd maar ik merk daar zowat niets meer van, zeker niet als het gaat om zelf te spreken – begrijpen gaat af en toe wel… Gelukkig is de dame die ons aan onze ijsjes helpt, zeer vriendelijk en geduldig.

We rijden verder. Het landschap aan de Spaanse kant van de Pyreneeën is inderdaad anders. Toch is het wel groener dan ik had verwacht: er groeien uitgestrekte dennenbossen op de heuvels. Maar je ziet aan alles dat het hier veel minder regent dan aan de Franse kant…

We gaan het oude monastario de San Juan de la Peña bezoeken. Het is een middeleeuws klooster (elfde tot dertiende eeuw) dat deels in de rotsen in gebouwd. De weg ernaartoe slingert zich omhoog door een mooi landschap. We houden natuurlijk de nodige fotostops…

Tijdens een van die fotostops zie ik een paadje dat afdaalt naar een riviertje. Het paadje is best steil maar daar schrik ik niet voor terug. Helaas! Ik heb nog geen twee passen gedaan en verlies alle grip! Ik heb geen zin om 15 of 20 meter naar beneden te rollen en probeer mezelf rechtop te houden door zo snel mogelijk te blijven rennen, wanhopig hopend op een afvlakking of iets anders waarmee ik mijzelf tot stilstand kan brengen. Sneller en sneller gaat het, over losse stenen en grote keien, ik probeer niet over mijn eigen voeten te struikelen, ik spring op en over de stenen en keien, woest zwaaiend met mijn armen en met in mijn rechterhand mijn grote camera. Uiteindelijk sta ik stil, blij dat ik niet ben gevallen, maar de blijdschap is van korte duur want wat ik in een flits al gevoeld had, openbaart zich opdringerig: een snijdende pijn in mijn rechter voet. Ik ren zo goed en zo kwaad als het gaat naar boven en naar de auto, waar ik mijn sandalen uitgooi en sokken en wandelschoenen aantrek. Voorzichtig probeer ik te lopen… Dat gaat… maar het is wel pijnlijk. Ik kruip toch weer zelf achter het stuur en rijd de auto naar de parkeerplaats boven op de berg. De dames gaan het klooster bezoeken, ik wissel zitten en stukjes lopen af. Het voelt niet fijn…

Onderstaande foto van het klooster heb ik van internet gehaald: dit heb ik dus gemist. Boe-hoe!

Het rusten en rondjes lopen heeft me goed gedaan. Ik ga weer achter het stuur zitten en we rijden terug naar de vallei. Onderweg bezoeken we nog het dorpje Santa Cruz de la Serós met zijn prachtige romaanse kerkje en kerk (beide elfde eeuw).

We willen hier wat eten, maar alle restaurantjes zijn gesloten – we zijn duidelijk niet gewend aan het Spaanse levensritme! We rijden verder, weer de Pyreneeën in. We willen over de Col de Larrau terug naar Frankrijk. Da’s nog een hele rit. In Puenta de la Reina de Jaca tanken we – stukken goedkoper dan de Franse benzine! Via Hecho rijden we naar Ansó, een mooi bergdorp waar we een hapje eten op het terrasje van een tapasbar.

Het is net acht uur geweest als we opnieuw gaan rijden. We genieten van het landschap: eindeloze dennenbossen, mooie rotsformaties, lege rivierbeddingen. We hebben de Col de Larrau al uit ons hoofd gezet, we gaan terug via de Col de la Pierre St-Martin. Als we die naderen, zien we dat er boven in de bergen mist hangt…

En ja hoor, ongeveer 4 km voor de col rijden we de mist in. Eerst valt het nog mee, maar al gauw moet ik stapvoets rijden. De enige houvast de we hebben, zijn de witte verfstrepen aan de zijkant van de weg! Bovendien valt de duisternis. Gelukkig kennen we deze pas… anders waren we vast fout gereden! Vanaf de col gaat het stapvoets verder naar de lager gelegen Col de Labays, maar ook hier is de mist zó dicht dat ik het niet waag om af te slaan naar Osse-en-Aspe… Dus blijven we op de D132: dat wordt flink omrijden, via Arette! Pas een paar kilometer verderop komen we uit de wolken en verbetert het zicht. Ook dan kunnen we niet doorrijden, want de weg is bochtig en we komen ook kleine groepjes paarden en koeien tegen die grazen langs de kant van de weg!

Het is uiteindelijk 10 over 11 als we thuis zijn… Mijn verzwikte voet lijkt van mijn been te willen vallen. Als ik mijn schoenen uittrek, voel ik dat hij gezwollen is. Ik smeer ‘m goed in met arnica zalf , slik twee ibuprofens en neem een koelelement uit het vriesvak mee naar bed. Ik ben benieuwd hoe de nacht gaat verlopen…

Naschrift.

Ik heb goed geslapen. De voet is pijnlijk maar het is te doen. Het had allemaal veel erger kunnen aflopen… Dinsdag neem ik een rustdag. Daarna zien we wel weer! Lange tochten en lastige bergpaden zitten er, vrees ik, deze week niet meer in voor mij! Gelukkig is dochterlief er, zij kan rijden en zo zijn de beide dames niet afhankelijk van mij als ze er op uit willen trekken!