De dag begint met een mooi ritje naar de bakker… Mer de nuage!

Na het ontbijt rijden we vanuit Osse-en-Aspe naar de Col de Labays (1351 m) via de Col de Houratate (1010 m) en de Col de Bouesou (1009 m). Vanaf de col gaan we wandelen: distance 7 km, dénivelé 494 m en temps du parcours 3 h. Voor mijn gevoel klopt de dénivelé niet, we hebben vandaag echt geen 494 m geklommen. Dat neemt niet weg dat de klim naar de top van de Pic Soulaing niet zou voelen als 500 m, pfft! Over een soort schapenpaadjes puffen we recht tegen de berg omhoog. Maar het uitzicht maakt alle kuitenstress en zweetellende goed: 360° panorama!

Boven grazen drie kleine kuddes: schapen, paarden, koeien… Schapen in de bergen, dat kennen we uit Groot-Brittannië, koeien hebben we ook al vaker in de bergen gezien maar paarden blijven we bijzonder vinden…

De afdaling, aan de andere kant van de berg, verloopt langzaam: mooi pad, bloeiende heide, ladingen bosbessen en berggentianen in zaad.

Het laatste deel van de afdaling is lastig: het pad is steil, smal en afwisselend modderig of stenig. Maar ten slotte bereiken we de piste forestière langswaar we, na een welverdiende lunch, terug naar de auto lopen.

We besluiten om door te rijden naar de Spaanse grens, boven het (afschuwelijk lelijke) wintersportcentrum Arette la Pierre St-Martin. Onderweg is weer van alles te zien, o.a. deze bergerie…

De Col de la Pierre St-Martin, waar je de Frans-Spaanse grens overgaat, ligt op 1765 meter! Hierboven is het een heus karstlandschap, we kijken onze ogen uit. We zien meerdere kuddes schapen lopen, in de lucht cirkelen veel gieren en in aanpalende valleien onweert het.

We rijden Spanje in. De weg snijdt op soms spectaculaire manier door het bijzondere landschap.

Af en toe hebben we wat aparte mede-weggebruikers.

We dalen af tot we een wegwijzer zien naar een restaurantje. Bij comedor Juan Pito is het gezellig en druk. Terwijl het buiten regent eten we er een hapje.

Daarna vatten we de terugreis aan. Onderweg zien we weer een grote kudde schapen. We stoppen.

Ik maak een praatje met de herder. Hij is Fransman, de weg is hier de grens en wij staan aan de côté français. Hij hoedt, samen met één hond, 1800 schapen. Die zijn boven in de bergen tot 20 september. Dan worden ze naar de dorpen in de valleien gedreven, soms wel 40 km hiervandaan. De schapen zijn eigendom van acht verschillende boerderijen. Eind oktober gaan ze lammeren, eind november worden de lammeren van de moeders weggehaald en begint het melken. Eind mei gaan de schapen de bergen weer in… De meeste lammeren zijn dan allang verkocht!

We zien mist vanuit de vallei tegen de berg op kruipen. Als we Frankrijk weer inrijden, rijden we ook de mist in. We hebben amper 10 meter zicht.

Grotendeels stapvoets dalen we van de Col de la Pierre St-Martin naar de Col de Labays. Over de smalle (anderhalve auto breed) en kronkelige bergwegen rijden we weer naar huis.

Ook in onze vallei pakken de wolken samen. Het duurt niet lang of het wordt donker. De eerste regendruppels kletsen tegen de dakramen, in de verte rommelt de donder…