Als we om zeven uur opstaan, is er geen wolkje aan de lucht te bekennen. Als we iets voor negenen de auto achterlaten en aan de wandeling naar het Lac de Lhurs beginnen, is het uitspansel nog steeds wolkenvrij… Distance 12 km, dénivelé 740 m, temps de parcours 5h10.

Voor ons doen beginnen we aan een fikse wandeling… Het begin kennen we, hier liepen we enkele dagen geleden ook toen we terugkwamen van het Plateau de Sanchèse.

Over een brede piste maken we de eerste hoogtemeters, maar als we het bos ingaan, is het opeens menens. Het pad klimt zeer pittig, op sommige plekken is het très caillouteux en moeten we goed uitkijken waar we onze voeten zetten met al die losse stenen. Het is vochtig in het bos en dat maakt het pad ook nog eens glibberig… Het is warm, het zweet loopt in beekjes tussen mijn schedel en oorschelpen, straks eroderen mijn oren nog los van mijn hoofd!

Tussen de bomen door kunnen we geregeld een blik werpen op de rotspieken en de toppen van de ongenaakbare bergen. Ik waag me niet aan de namen van deze bergen, zelfs met de kaart erbij lukt het me niet om ze uit mekaar te houden… Indrukwekkend zijn ze wel!

We naderen de Piquet de Lhurs, vroeger een gevaarlijke passage maar onlangs is de oude route verlegd en is er een veilige oversteek gerealiseerd op deze plek waar je een verticale rotswand moet trotseren…

We zitten nu op 1450 meter hoogte en we zijn begonnen op 1007 meter (parkeerplaats). Nog een slordige 300 meter te stijgen. Het pad wordt wat lastiger, smaller, steniger. Els haakt af… Ik klim nog zo’n 80 meter hoger maar ik wil Els niet alleen achterlaten. En, eerlijk is eerlijk, ik vind het ook wel goed zo. Ik strand bij een helling met veel mooie en interessante planten (het is hier kalkrijk), o.a. de bruinrode wespenorchis.

Sanne is doorgelopen, ze appt later deze foto van het Lac de Lhurs. Het meer is bijna opgedroogd door het extreem droge weer van de afgelopen tijd…

Ik loop terug naar Els. In plaats van het pad te nemen waarlangs we naar boven zijn gezwoegd, stel ik voor om een piste forestière te nemen die ik op de stafkaart zie. Dat is een schot in de roos: redelijk easy going en we mijden op deze manier een heel vervelende afdaling… In het begin hebben we ook vanaf deze weg schitterend uitzicht op de bergen, daarna wordt het wat saaier omdat we door het bos afdalen. Wel lekker koel…

Op een grassig plekje beneden wachten we op Sanne en samen lopen we terug naar de auto. Om drie uur zijn we in ons huisje. Heerlijk! Nog lekker de tijd om wat te luieren, te schrijven, te lezen onder het genot van een mok tijmthee van het Franse merk Les 2 Marmottes. Altijd een aanrader als het om kruidenthee gaat… We nemen er een stuk gateau basque bij van de bakker in Bedous.