Het verslag van gisteren, donderdag, is in enkele zinnen weer te geven. Het was een regenachtige dag, we vermaakten ons thuis, we reden in de late namiddag naar Pau voor boodschappen en… we haalden dochterlief van de trein. Vanaf nu zijn we met z’n drietjes.

Afgelopen nacht slaap ik eindelijk weer onder een dekbed, en mensen, wat is dat heerlijk!

We staan op in een grijze wereld, rijden naar Bedous voor brood en naar Accous voor yoghurt, kaas e.d. We ontbijten in de veranda van ons huisje met zicht op de vallei. Om half tien rijden we weer onze berg af, we zien de kudde schapen van de boerderij die we elke dag passeren, over de steile helling naar boven lopen. Twee honden hoeden de kudde. Geen herder te bespeuren.

We parkeren in ons eigen dorpje, Osse-en-Aspe. Al meteen stoten we op een… watermolen! Helaas is de molen zelf gesloten, maar de plek zelf met het kanaaltje dat het water naar de molen voert, is op zich al de moeite waard… Zo zie je maar, denk je dat je een dorp hebt bekeken, doe je twee stappen een ander straatje in en sta je voor een verrassing!

Van Osse-en-Aspe gaat de wandeling naar Bedous. Daarbij is de grote weg niet te vermijden maar met de topografische kaart in de hand beperken we dat tot een minimum.

Van Bedous naar Orcun is maar een boogscheut ver. We maken ons eerste extraatje: La Roche qui Pleure. Gelukkig is er gisteren veel regen gevallen… Het is de omweg waard!

Orcun is een piepklein dorp met een nog werkende watermolen en een mooi, oud kerkje. Met het (biologisch geteeld) graan dat in de molen wordt gemalen, wordt ter plekke brood gebakken. Helaas zijn wij voorzien maar ik houd dit wel in gedachten!

Over mooie veldwegen wandelen we naar een volgend dorpje: Jouers. Ook hier staat een magnifiek oud kerkje. In het dorp woont een aantal kunstenaars en zij hebben een kunstroute uitgezet in de natuur rondom het dorp. Bij het schrijven van dit verslag merk ik dat ik wel foto’s van kunstwerken heb gemaakt met de grote camera, maar niet met de telefoon… Ik deel hier dus slechts een foto van het mooie kerkje van Jouers…

Voorbij Jouers besluiten we om naar de top van de Poey (652 m) te klimmen. De zon schijnt inmiddels volop en hoewel het niet extreem warm is, puffen we ons de 150 meter naar boven… Daar worden we beloond met een schitterend uitzicht naar alle kanten!

De afdaling naar Accous is vrij steil. Oververhit lopen we het dorp in.

In een pizzeria naast de École de Parapente eten we een ijsje. Terwijl we genieten van deze verfrissing, kijken we naar de paragliders die over onze hoofden zeilen en landen in een weiland enkele honderden meters verderop.

Tot nu toe hebben we voor alles de tijd genomen… Die tijd staat echter niet stil! De middag is al aardig gevorderd en we hebben nog meer dan de helft van de officieel 12 km lange wandeling voor de boeg. We zetten er stevig de pas in. De zon verdwijnt achter de toenemende bewolking…

Een prachtige landweg voert ons naar het punt waar we de N134 oversteken. Met een brug steken we vervolgens ook de Gave d’Aspe over en via de dorpjes Lées en Athas wandelen we terug naar Osse-en-Aspe. We komen nog langs een oude spoorwegovergang… De trein reed vroeger helemaal tot in Spanje; tegenwoordig is Bedous het eindpunt. Wie verder wil, neemt de bus.

Om zes uur zijn we weer bij de auto. De weg vanuit het dorp omhoog is afgesloten voor de wekelijkse fitnessles voor de dorpelingen. Tja, dat kan hier dus! Voor ons betekent het dat we omhoog moeten door de smalle straatjes van het dorp, zó smal dat er amper één auto past!

Om half zeven zitten we in onze heerlijke gîte aan het aperitief. Er is geen bergtop meer te zien!

Ik eindig dit verslag met een foto die laat zien hoe ver de zomer inmiddels is gevorderd… De vlierbessen zijn bijna rijp!