Eergisteren maakten we vanwege de drukte rechtsomkeert, vandaag zorgen we ervoor dat we een stuk vroeger zijn. Bovendien is het bewolkt: geen top te zien… “De bergen zijn gaan wandelen,” zeiden ze vroeger bij Els thuis.

Over een piste forestière lopen we van de parkeerplaats naar het Plateau de Sanchèse: distance 5,7 km (allez–retour), dénivelé 130 m, temps de parcours 1h00. Het is heerlijk koel, het bos waar we doorheen lopen is nog nat van alle regen. Je voelt en je ruikt de frisheid, alle warmte en stof zijn weggespoeld…

Blijkbaar mag je ook met de auto naar het plateau rijden; er staan meerdere auto’s geparkeerd en ik zie een groepje mensen vertrekken over een zigzagpaadje dat achter een rots verdwijnt… Verder hebben we het plateau voor ons alleen, er dwaalt slechts een eenzame koe rond, de bel om haar nek hoor je van ver…

De mist creëert een bepaalde sfeer. Ik houd er wel van. Het nadeel is dat je niet echt een beeld krijgt van de hele omgeving: de wereld is tijdelijk een stukje kleiner. Langs de rivier lopen we naar de waterval. De Ruisseau d’Anaye stort zich enkele tientallen meters naar beneden waarna hij in alle rust verder stroomt…

Er arriveren meer mensen, de meeste per auto. Maar er gebeurt ook nog iets anders: het wolkendek breekt open en voorzichtig boren enkele zonnestralen zich er doorheen. Sterker, de zon lijkt de wolken gewoon weg te branden. Dat juichen wij voorwaar toe! Het landschap verandert compleet, van klein naar groots, van ingetogen naar sprankelend…

We horen weer koeienbellen, maar dat blijkt toch een vergissing te zijn… Geen kudde koeien maar paarden komt van de helling naar beneden, de dieren steken de rivier over en gaan lekker grazen… Een prachtig gezicht!

Intussen is het Plateau de Sanchèse een soort dagcamping aan het worden. Overal gaan mensen picknicken, de barbecues gaan smeulen… Wegwezen!! We lopen over dezelfde weg terug en ook nu zien we een heel ander landschap dan vanmorgen in de mist. Helemaal niet vervelend dus om een heen-en-weertje te lopen… Tegen het einde van de wandeling nemen we zelfs nog een mooi alternatief en over een graspad bereiken we de parkeerplaats weer.

Het is inmiddels half twee. We besluiten om nog naar Lhers te rijden, een uithoek van het plateau van Lescun, en onderweg enkele vertrekpunten van wandelingen te verkennen. Het is nog een leuk ritje in een schitterend decor!

We stappen uit bij de gîte d’étape in Lhers en drinken er een biertje. De waardin vertelt dat deze gîte al 40 haar bestaat. Toen ik hier in 1978 passeerde, moet hij er dus geweest zijn. Ik heb me er al een paar keer het hoofd over gebroken maar ik kan uit de krochten mijner geheugen niet meer opdiepen waar we nou precies hebben gekampeerd. Ik hoop dat ik thuis nog ergens een verslag kan vinden of dat de diareeks die ik heb nog soelaas kan bieden.

Een jongedame die te voet met de rugzak aankomt (ze loopt een deel van de GR10 die hier langskomt), heeft niet gereserveerd; de gîte d’étape is helaas volgeboekt. Borce is het volgende dorp: nog 600 meter stijgen naar de Col de Barrancq en dan 1000 meter afdalen naar de Aspevallei… We geven haar een lift naar Etsaut waar ze accommodatie heeft kunnen regelen… Zelf nemen we, nu we toch in Etsaut zijn, een kijkje in het Maison du Parc National…

En dan rijden we rechtreeks op Osse-en-Aspe aan en installeren ons aan het tafeltje buiten met een potje kruidenthee. En een Avèze. Vanuit Alkmaar komt een appje binnen dat de gevreesde brief uit Frankrijk op de mat ligt: € 45,- boete voor de snelheidsovertreding die we begingen op de eerste dag toen we niet doorhadden dat de maximum snelheid in Frankrijk van 90 naar 80 km/u is teruggebracht. Grrr! We zullen betalen maar ook protest aantekenen.

Ik eindig mijn verslag met een panoramafoto… Kwestie van positief af te sluiten.