Dat zijn zomaar een paar weertermen die ik aan deze dag kan koppelen… Samengevat: het einde van de hittegolf…

Als we parkeren in Cette, is de zon verscholen achter een dun laagje hoge bewolking. In Great Britain noemen ze dat milky cloud. Meestal geeft dat vuil licht waarbij het lastig fotograferen is… We zullen zien.

Na wat rondkijken in het dorp en een bezoek aan het romaanse kerkje, beginnen we aan onze petite randonnée ‘Granges de Cette’ (distance 5,4 km – dénivelé 340 m – temps de parcours 2h40).

Het begint al meteen met een steile klim! En het wordt er niet beter op… het blijft pittig klimmen. Het zweet druipt in mijn schoenen 😀. Af en toe is er soelaas als we een paar honderd meter over een verharde weg moeten lopen… We winnen zo wel snel hoogte.

We zien wat wolkenplukjes de vallei in drijven maar we zien ook gaten in het wolkendek waardoorheen wat blauwe lucht schemert. Af en toe komt de zon er flauw door en dan brand je meteen weg.

Op het pad liggen doorlopend ezeldrollen en die trekken de nodige vliegen aan. Af en toe landt er ook een daas op arm, been of hals. Als je niet snel genoeg reageert, heb je een prik te pakken. Op een plekje met wat schaduw rusten we uit. Ik eet mijn croissantje op, Els geniet van haar chausson au pomme. Als we verdergaan, merken we dat er mist komt opzetten!

Langs het pad groeien duizenden bloemen in vele soorten en kleuren! We genieten van die bloemenpracht en ik maak met mijn grote camera heel wat plaatjes! Daardoor neemt het tempo duidelijk af. Ook de vogels die we zien rondcirkelen, vragen aandacht: wouwen, buizerds en… gieren!

De afdaling gaat net als de klim vrij steil maar over een wat breder pad dat afwisselend stenig en grassig is. We lopen nu echt in de mist!

Om half drie zijn we weer bij de auto. We hebben er dus vijf uur over gedaan. Dat kan kloppen… Rusten en foto’s maken nemen tijd in beslag – maar daarvoor wandelen wij! Het gaat ons niet om kilometers of tijd, het gaat ons om wat er te zien is… Dus hoe lager ons tempo, hoe interessanter de wandeling. Meestal.

Op de terugweg zien we een gier zitten langs de kant van de route national! We stoppen en ik laat de auto voorzichtig dichterbij komen. De gier is wel wat onrustig maar hij laat zich tot op enkele meters benaderen…

We zijn nu in ons huisje. Buiten is het grijs. De bergtoppen zitten verstopt in de wolken. Soms zien we de overkant van de vallei niet, af en toe miezert het wat. Het weer in omgeslagen!