Nee, dit is niet de titel van een of andere opera… Het zijn gewoon twee namen van dorpjes in de Val d’Aspe die we vandaag hebben bezocht.

Als ik om 8 uur uit het dakraam naar buiten kijk, is de zon nog niet boven de bergen verschenen al lichten sommige bergkammen al wel op in haar ochtendgloed… De lucht is fris, het licht is helder. Hup, gauw onder de douche en floep, gauw op mijn flipflops naar buiten. Ik begeef me niet verder dan 100 meter van de gîte en dat hoeft ook niet… Het uitzicht is naar alle kanten even mooi.

Ik geniet van een eerste potje thee in het zonnetje. Els komt ook naar beneden. Na het ontbijt (met stokbrood uit Sainte-Lys op de D932) rijden we naar Bedous. We kopen brood en bij het Bureau de Tourisme krijgen we veel informatie en schaf ik topografische kaarten aan. We lopen wat rond in het dorp.

Naast het (verwaarloosde) chateau staat een enorme betonnen muur met de vermelding dat hij in 1932 is gebouwd. Wat is dit!? Zo’n monsterlijk ding midden in de historische kern van een dorp?

Een mevrouw staat de knipsels van haar gesnoeide heg bij mekaar te vegen. “Madame, est-ce que vous pouvez m’ expliquer à quoi ... !?” “Ah monsieur, c’ est un fronton!” Ze moet aan mijn non-verbale reactie zien dat het woord fronton nog meer vraagtekens oproept en ze vertelt dat die muur hoort bij het spel pelote basque. Ze noemt ook een andere naam maar die ben ik helaas vergeten (“Je wordt ouder, papa, geef nou maar toe, …). Het woord pelote ken ik wél: balle pelote is een sport die in delen van de Ardennen wordt (of moet ik ‘werd’ zeggen?) beoefend. Het is te vergelijken met het kaatsspel dat in delen van Nederland (meer bepaald Friesland) wordt gespeeld. Echter, pelote basque is anders, het lijkt ergens wel op squash: twee teams van twee spelers spelen met houten rackets de bal via le fronton.

De vrouw vindt het blijkbaar leuk om ons wat te leren. Ze vertelt ook dat Frankrijk voorheen uit twee delen bestond waarvan het zuidelijk deel Occitanië wordt genoemd. Occitanië is weer terug van weggeweest. Op de dorpsschool krijgen de kinderen de helft van de lessen in het Occitaans! En inderdaad, geregeld zien we tweetalige plaatsnaamborden, en her en der wappert de Occitaanse vlag…

Na een rustige middag in ons huisje dalen we weer van onze berg af en rijden naar het bergdorpje Aydius. Daar is een dorpsfeest aan de gang en om half zes is er een concert met chants béarnais. Dat willen we wel eens horen.

Het optreden begint met vier dames die meerstemmig enkele liederen ten gehore brengen. Daarna zijn de mannen aan de beurt. Hun stemmen galmen door de kerk. De liederen worden in het Occitaans gezongen en klinken overwegend melancholisch: geen up-tempo of vrolijke liedjes! Maar het klinkt erg mooi en het publiek (een volle kerk!) applaudisseert enthousiast.

Mijn buurvrouw vertelt me dat er best een aantal groepen is die musique béarnaise brengen. De meest populaire is Nadau: wat ik op YouTube hoor, klinkt prachtig maar niet zoals we het vanmiddag hoorden. Klik op de link: dat klinkt meer als de chants béarnais in de kerk van Aydius.

Na het concert lopen we nog even in het dorp: het is een fraai bergdorpje! De omgeving is indrukwekkend, we komen hier vast terug om te wandelen!

Als we weer in ons huis zijn, wolkt het langzaam dicht. We eten buiten en het wordt zowaar fris! Ik haal zelfs een dunne trui van boven, wat wil je, 23 graden!!