Al vroeg ben ik wakker… Ik gooi de luiken open voor wat frisse lucht. De zon is nog lang niet boven de heuvels verschenen maar het is al wel licht. Ik ben wakker geworden uit een vervelende droom… Ik háát dromen! De kerkklok slaat zes uur. Ik draai me nog eens om maar de slaap wil niet meer komen. Ik sta op.

Ik maak een mok chicorei-oploskoffie klaar en snijd een paar sneetjes af van het pain de campagne. De pot met mirabellenconfituur is bijna leeg – er zit net genoeg in. Ik loop de trap af en maak de auto open. Het Grote Inladen kan nu verder gaan en de Grote Schoonmaak eveneens.

We nemen hartelijk afscheid van monsieur Assie; madame Assie verwaardigt zich ons van bij haar voordeur bon voyage toe te zwaaien. In de twee weken dat we hier waren hebben we amper twee woorden gewisseld. Om iets voor negenen rijden we Curvalle uit… met pijn in het hart!!

Door de Tarnvallei rijden we naar Albi; we moeten waarachtig nog een paar tunnels door! Een ervan is bijna een kilometer lang, kronkelt behoorlijk, is vrij smal en amper verlicht; tegenliggers kruisen elkaar met uiterste behoedzaamheid aan beide kanten!

In Albi doen we gauw een paar boodschappen bij de Casino Géant en dan vatten we definitief de reis aan… We beginnen met een stukje snelweg, richting Toulouse, tot we moeten betalen (daar houden we niet van, hihi). Vanaf dan rijden we uitsluitend over routes départementales. Het leuke is dat we iets voorbij Toulouse de D632 oppikken en die volgen we helemaal tot Tarbes. Het landschap is nergens spectaculair, maar hier en daar zeker mooi te noemen. Vooral in het departement Gers, vinden wij, waar veel zonnebloemvelden zijn.

We gaan ook eenmaal een stadje in omdat de kerktoren zo opvalt… en dat is raak! Lombez is een prachtig stadje, en de Cathédrale Sainte-Marie de Lombez is een pareltje. Het stadje ademt geschiedenis en charmant verval uit… De hitte hangt er loodzwaar in de smalle straatjes, de meeste luiken zijn gesloten.

Het is een verademing om weer in de auto met airco te stappen en verder te rijden… Al gauw doemen de Pyreneeën op. Eerst ver weg en vaag, maar langzaamaan worden de contouren steeds duidelijker. Wat zijn de bergen hoog, niet te vergelijken met de heuvels uit Le Pays des Sept Vallons…

En dan rijden we echt de bergen in. Veel toppen zijn in wolken gehuld. We worden omstreeks zes uur verwacht bij de eigenaars van ons nieuwe vakantiehuis en dat halen we netjes. Zij rijden ons voor, de berg op. Het asfalt wordt steeds smaller en ten slotte rijden we een onverharde zijweg op. 150 meter verderop ligt de gîte…

Dit is ons nieuwe verblijf…

… en dit is ons nieuwe uitzicht.

Compleet anders… Ook het wandelen zal hier compleet anders zijn, dat gaan we de komende dagen meemaken! Eerst maar eens goed (en droomloos) slapen en een dagje acclimatiseren. Ik heb zin in een luie zondag met grote potten thee en een paar boeiende boeken.