Vakantie!? Great Britain, denken mijn hersenen, en: links rijden. Ik schrik dan ook niet als in een bocht opeens een vrachtwagen opdoemt aan onze kant van de weg. “Wat doet die gek nou?” roep ik. Gelukkig gooit de chauffeur op het laatste nippertje zijn stuur om en komt naast onze auto woest gesticulerend tot stilstand. Pas op dat moment dringt het tot me door: ik rij links en ik ben in Frankrijk – je suis complètement fou! Ik wil uitstappen om de chauffeur van de camion te bedanken voor zijn super allerte reactie, maar hij rijdt al door… Ik stuur naar de rechter weghelft; daar komt de volgende tegenligger al aan, plus de problème.

We hebben net een mooi kapelletje bezocht, althans de overblijfselen ervan. Na de wandeling zijn we er heen gereden, tijdens de wandeling hadden we het gemist! Toen ik na het bezoek de weg weer opdraaide, ben ik links gaan rijden, en Els vond het compleet normaal. Dat heb je als je twee Engelandgekken samen in een auto zet.

Net als gisteren gaat de wekker om 7 uur. Na het ontbijt maken we de rugzakken klaar en rijden naar het startpunt van onze wandeling: Le Sentier de La Bastide. Onderweg stoppen we en maken we een foto van ons dorp.

We parkeren in de berm van de D 555. Een pad daalt meteen vrij steil af naar Le Rance die hier nog maar enkele kilometers verwijderd is van zijn opgaan in de Tarn… Langs de rivier volgens we een smal pad dat onlangs nog gestrimd moet zijn… Opeens horen we onder ons beweging en zien we een dier wegzwemmen, en nóg een! Het zijn twee muskusratten: de een verdwijnt tussen het struikgewas aan de overkant, de ander blijft goed in ons blikveld zitten en gaat zich uitgebreid poetsen en kammen… Mooie beesten, die waterkonijnen; het zijn niet eens ratten maar familieleden van de woelmuis!

We lopen verder. Naast ons pad loopt een muurtje. Als het terrein wat meer open wordt, zie ik dat we hier langs voormalige wijngaarden lopen: in de heuvelflank zijn terrassen aangelegd. Zo’n 50 jaar geleden hebben veel kleine wijnboeren hun alpinopetje aan de wijnranken gehangen. Nu is alles verwilderd en overgroeid. De muurtjes vertellen de geschiedenis van het landschap…

We arriveren bij een dorpje: La Bastide Basse. Vijf huizen. En minstens één ervan is een vakantiehuis want we worden in het Nederlands begroet…

Vanaf nu is het klimmen geblazen. Over een smalle asfaltweg lopen we in de blakende zon omhoog. In de berm groeien en bloeien veel bloemen! Hoe hoger we komen, hoe weidser het uitzicht wordt. Voorbij La Vernière – een boerderij waar de honden gelukkig aan de ketting liggen, anders hadden we vast met grote happen uit onze billen verder moeten leven – voert een mooi graspad ons hoger en hoger, naar een uitkijkpunt: we zien de Tarn stromen! Daar beneden mondt Le Rance uit in de Tarn.

We moeten nog een dertigtal meter stijgen en arriveren ten slotte in Solages, waar we op een muurtje in de schaduw, tegenover de kerk, een poos verwijlen, om het zo te zeggen.

Op de kaart lijkt het alsof we nu vlak gaan lopen, maar het pad dat we inslaan gaat toch weer omhoog. Overal bloeit hier een heidesoort in de stenige berm…

Ten slotte begint de afdaling en binnen een half uurtje staan we op de D 555. Nog 400 m scheiden ons van onze auto.

Na het bezoek aan het kapelletje en het bijna-ongeluk met de vrachtwagen, rijden we terug naar Plaisance. We halen het bestelde pain de campagne op in de épicerie en installeren ons thuis aan het tafeltje op ons balkon… Een mok thee, een paar hompen brood, roomboter en een stuk saucisson de porc. Laat de middag maar komen…