Een tijdje geleden was ik met wandelmaatje Barney (en mijn naam is Fred natuurlijk) een paar dagen op wandelvakantie in het grensgebied België-Frankrijk, ten zuiden van Charleroi, zeg maar het gebied waar de Maas La Belgique binnenstroomt vanuit La Douce France. We huurden een huisje en zouden zelf koken. Zo gezegd, zo gedaan, dus na de wandeling bestormden we een Intermarché om eten en drinken in te slaan.

Als echte mannen gingen we het onszelf niet te moeilijk maken en onderdeel van de maaltijd was aardappelpuree uit een pakje.

Recept: 400 ml water en 400 ml melk samen aan de kook brengen, zout erin, poeder erin, even roeren, even laten staan, klaar. Wat we verkregen was een soort aardappelsmurrie, behoorlijk smakeloos. Bekentenis: thuis eten wij ook wel eens puree uit een pakje maar… dat 1) ziet er OK uit en 2) smaakt acceptabel. Met die ervaring in het achterhoofd vond ik dat het recept op het pakje teveel vocht bevatte…

Waarom!? Waarom!? Waarom!? Vraagt een mens zich wel eens af… Waarom hebben we twéé van die pakjes gekocht!? Afijn, we hebben er geen ruzie om gemaakt, Barney en ik, deze meneer kreeg het tweede pakje mee naar huis na afloop van de wandelvakantie.

Vandaag is zo’n dag: je komt moe thuis, je vrouw ligt ziek in bed, er zijn deze week nog geen boodschappen gedaan… Ken je dat? Wat doet een mens dan? De voorraadkast opentrekken om te kijken wat er zoal aan eetbaars in huis is. En dan vangt je blik een pakje aardappelpuree uit Frankrijk. Overmoedig denk je: ha, tweede poging, ik ga het nu eens goed maken, dus pan op het vuur met de helft aan melk en water, zout erin, aan de kook brengen, poeder erin, even roeren, even laten staan, klaar. Resultaat: een soort knödelsubstantie, die je met een mes in plakjes kunt snijden. Net zo smakeloos als de aardappelsmurrie…

De wijze les uit dit verhaal? Die mag je zelf bedenken, maar ik heb míjn lesje wel geleerd: voor mij geen Franse puree uit pakjes meer want puree in plakjes vind ik ook maar niks!