Zo begint de dag goed, vind ik: een stevig ontbijt met alles erop en eraan, op een stukje bloedworst na, maar dat is onze half Italiaanse gastvrouw van de Sambuco Blue Bell Inn vergeven.

We parkeren net buiten Craster, en lopen van de kust weg, het binnenland in. De lucht is grijs maar de zee, die we in de verte zien liggen, glinstert zilverachtig prachtig. Mooie paden door boerenland en langs de bosrand voeren ons naar Howick Hall.

We besluiten om kaartjes te kopen en het landgoed te bezoeken. We beginnen met een bezoek aan de tearoom: mijn apricot & marzipan pie smaakt verrukkelijk en de kop koffie ook. Niks geen Americano of dergelijke flauwekul, gewoon koffie.

Howick Hall blijkt eeuwenlang in bezit te zijn geweest van ene familie Grey. Charles, the second Earl Grey, liet door een Chinese mandarijn een theemelange samenstellen met de opdracht om de smaak van het kalkhoudende water op Howick te verdoezelen. De toevoeging van bergamot bleek een schot in de roos. Charles’ vrouw Mary oogstte er succes mee bij het Londens establishment en zo was de Earl Grey thee geboren!

Na de koffie bestel ik natuurlijk nog een potje Earl Grey tea… Met enige tegenzin verlaten we de gezellige tearoom. De Greys zijn altijd geïnteresseerd geweest in tuinen en exotische bomen en struiken. We dwalen over een heel gevarieerd landgoed met bloemenweiden, een ommuurde heestertuin, bos, arboretum, kerk-cum-kerkhof, en niet te versmaden de wat meer formele tuinen bij de hall zelf… Voorzichtig breekt de zon door.

Over de Long Walk lopen we door een soms exotisch aandoend valleitje het park uit… Tien minuten later staan we aan zee! Twee werelden… Over het kustpad lopen we noordwaarts, terug naar Craster. De zon schijnt nu behoorlijk en het is zalig lopen op het pad boven de zee. Een zacht windje zorgt voor verkoeling.

Om zes uur zijn we in Craster, een aardig vissersdorp. We rijden terug naar Embleton en eten lekker Italiaans in onze inn. Ik kies voor wild boar ravioli in een Napolitaanse chili saus: de stoom slaat uit mijn oren maar het is heerlijk. Na het eten trekken we ons terug op onze kamer. Door het openstaande raam dringt het gezang van allerlei vogels naar binnen. Onder ons het geroezemoes uit het restaurant… Ik zet een potje thee. We bespreken de dag van morgen: een hele dag op zee en op de Farne Islands, en ’s avonds zien we Cheryl en Frank met wie we een hapje gaan eten in Seahouses. Alkmaar is steeds verder weg…