Blue sky all day. Niet te geloven na die sombere weersvoorspelling van enkele dagen geleden. Ik schreef het al eerder: weermannen en -vrouwen dien je gewoonlijk met een korrel(tje) zout te nemen. En toch laat je je telkens weer op het verkeerde been zetten.

Rond 9 uur parkeren we bij het kerkje van Ulpha. We beginnen met een korte klim, gevolgd door een afdaling door een stukje bos waar de boshyacinten fraai in bloei staan. Voorbij het bosje wacht ons een lang track dat rustig maar gestaag stijgt. We lopen in de vallei van de River Duddon, het dal heet Dunnerdale.

Na ruim een kilometer gaan we een stile over en klimmen we naar Kiln Bank Cross, een pas op ong. 250 m hoogte. Er gaat een smalle asfaltweg over de pas. Met korte tussenpozen passeren er schitterende oldtimers… Die hebben ook mazzel met het weer!

Vanaf de pas nemen we een ander pad, dat op de kaart staat aangegeven als Park Head Road. Dit track volgen we gedurende 4 km. Al gauw komen we langs oude steengroeven; we ontdekken een oude tunnel, helaas afgesloten…

Dit roept herinneringen op aan een tocht in Wales, vele jaren geleden, met de kinderen. We liepen boven Blaenau Ffestiniog en stuitten er op een prachtig, verlaten mijnencomplex, compleet met verroeste spoorlijntjes, gangen, enz. Met de kinderen liep ik een mijngang in, we volgden oude rails. Op een gegeven moment werd het aardedonker, we liepen op de tast… en opeens voelde ik voor mij geen vaste grond meer onder de voeten. “Stop!” brulde ik, de kinderen reageerden gelukkig meteen. We gooiden een steentje voor ons uit en hoorden het seconden later diep onder ons stuiteren… We zijn toen op het nippertje aan een vreselijk ongeluk ontsnapt, onze beschermengelen deden daar fantastisch werk… Les geleerd!!

Park Head Road slingert zich door het landschap. Els en ik zijn het roerend met elkaar eens: geen betere landschapsarchitecten dan de boeren die paden en muurtjes met een aan onwaarschijnlijkheid grenzende precisie in het landschap hebben geplaatst…

In Seathwaite zoeken we verkoeling in The Newfield Inn. Els gaat voor een cola, ik bestel een pint of Fellranger, gebrouwen door Derwent Brewery. Dit godenvocht wordt met de hand in het glas gepompt, op keldertemperatuur. Zalig! Even later staan we weer buiten, in de brandende zon. We nemen het public footpath tegenover de pub en lopen naar het kerkje van onze bestemming, dat van Seathwaite. Ook al zo’n pareltje.

De terugtocht kan beginnen. De eerste kilometers lopen we door het dal. Hier is het drukker dan op de hoge route waarlangs wij kwamen! High Wallowbarrow is een mooie boerderij, de boer verhuurt een holiday cottage – we mogen even binnen kijken: sfeervol! We lopen verder over asfalt, pal boven de rivier, tot bij een brug.

Aan de overkant nemen we een track naar een oude boerderij, en daarna klimmen we via een steil graspad tot we bij het weggetje komen waar we vanmorgen de oldtimers zagen rijden. Vanaf hier lopen we over hetzelfde pad weer terug naar Ulpha, waar de auto geparkeerd staat bij het mooie kerkje…

Wat een schitterende dag was het en wat hebben we weer mooi gewandeld. We kwamen wel wat meer mensen tegen dan de vorige dagen, maar druk was het allerminst te noemen…