Ik heb meerdere jeugdherinneringen die betrekking hebben op melk…

Wij hadden thuis geen koelkast; zuivel (en meer wat nu als vanzelfsprekend thuishoort in de koelkast) bewaarden we in de kelder of ‘op de gang’. AA-melk vonden we het lekkerst maar die werd gemakkelijk zuur, dus meestal dronken we gesteriliseerde melk van het merk Stabilac, later Stassano. Die smaakte vaak ‘vies’ maar we moesten het ermee doen.

Wij hadden geen koelkast… én geen TV (heeft mijn lieve oude moeder nog steeds niet!) dus als we op woensdag Nonkel Bob wilden zien, gingen we kijken bij onze vriendjes Karel en Francis, of bij de Robby. Een van de hoogtepunten van zo’n uurtje kindertelevisie was de poppenkastserie Mon en Tuur. Als er boeven te grazen genomen moesten worden en er kwam kracht aan te pas, dan dronken Mon en Tuur gauw een glas melk, en spraken: “Milleke melleke mol karwitsel karditsel kardol!” Geen schijn van kans hadden die boeven dan… ze delfden geheid het onderspit!

Af en toe gingen wij samen met enkele bevriende gezinnen een lang weekend weg, bijv. met Allerheiligen of met Pinksteren. De vader van K. geloofde stellig in de gezonde kwaliteiten van melk, maar K. zelf verafschuwde het witte spul. Daar had pa echter geen boodschap aan. “Melk is goed voor elk,” was zijn devies en kokhalzend werkte K. bij het ontbijt een glas melk naar binnen…  Wat had ik elke keer weer een Groot Medelijden met mijn vriendinnetje!

Ik was 16 jaar toen ik met een stelletje vrienden tussen kerst en oudejaarsavond een paar dagen doorbracht in Les Gattes, het natuurvriendenhuis in het mooie Ardeense gehucht Logbiermé. Elke avond trotseerden we de kou en liepen we naar de boerderij van de familie Collard om melk te halen. We werden binnengelaten in de warme keuken waar het naar boerderij rook. De boerin waggelde naar achter en schepte een paar kannen verse melk uit de melkbussen die klaarstonden om opgehaald te worden. Het advies was de melk eerst te koken, maar daar moest ik niets van weten want dat tast de smaak aan. Nee, melk moet je zo puur mogelijk drinken!

Ik ben altijd een melkliefhebber geweest. De afgelopen decennia is de smaak van ‘verse melk’ behoorlijk gedegenereerd. Volgens mij is er een relatie met de houdbaarheidsdatum: hoe langer ‘verse melk’ houdbaar is, hoe minder smaak eraan zit. Tegenwoordig koop je ‘verse melk’ die 10 dagen of soms nog lang houdbaar is, of je ze nou van het huismerk van een supermarkt koopt of van Demeter, het bio-keurmerk bij uitstek. De smaak is bedroevend… Ik begrijp dat niet: als wij in Groot-Brittannië op vakantie zijn dan koop ik daar in de supermarkt ‘verse melk’ en die smaakt tien keer beter dan wat je bij ons kunt vinden…

Vaak ontbijt ik met cornflakes – en melk. Ik heb me in de loop der jaren neergelegd bij de smaak van het aftreksel dat de voedselindustrie als ‘verse melk’ in de schappen zet. Wie schetst dan ook mijn Grote Vreugde toen ik ontdekte dat Odin – De coöperatieve biologische supermarkt in ons winkelcentrum, melk verkoopt van een boer in Eenigenburg: boerderij De buitenplaats verkoopt onder het merk Loeigoeie zuivel verrukkelijke zuivel! Melk in glazen flessen. Als je een verse fles aanbreekt, kun je er met een lepeltje heerlijk een zalig laagje melkroom van af scheppen… Dit is nou melk waar ik U tegen zeg. Ik zeg: “Lang leve de melk van Loeigoeie zuivel!” (En ze is even goed een week houdbaar…)