Als ik op vakantie ga, vertrek ik altijd met een tas vol boeken, vaak non-fictie die met mijn werk of mijn persoonlijke ontwikkeling te maken heeft. Het was dit jaar niet anders.

Als ik op vakantie ben, ontstaat er een soort drang om (behalve wandelen en fotograferen) steeds minder te doen. Mijn leergierigheid neemt dan gestaag af. Het was dit jaar niet anders.

Wat doe je dan? Daar sta je in Schotland met een tas vol boeken waarin je wel trek hád maar geen trek meer hebt, voor nu althans… Nou, als je dan in Melrose rondslentert en je steekt Market Square over en je ziet Masons of Melrose, een mooie boekenwinkel, dan stap je naar binnen en je vraagt aan de dame achter de toonbank of ze je kan adviseren bij de aanschaf van enkele boeken van Schotse auteurs.

Ik stapte naar buiten met:

• Emma, a modern retelling, door de schrijver Alexander McCall Smith (van wie ik een heus fan ben!),
• Stonemouth, door de schrijver Ian Banks en
• Fair Helen (je had het al geraden!) door de schrijver Andrew Greig.

Ik begon met het laatste boek – en las het gisteren uit. Wat een mooi verhaal! Het speelt zich af in de verscheurde grensstreek tussen Schotland en Engeland, in de 90’er jaren van de 16de eeuw. De verteller, Harry Langton, voelt zich verplicht om het ware en dramatische verhaal op te schrijven dat schuilt achter de ballade van Fair Helen of Kirkconnel Lea. Hij was er hoogstpersoonlijk bij betrokken…

Het verhaal wordt afgewisseld met de overpeinzingen van de oude man, wiens dood in de lucht hangt. Het is geen boek dat je ‘eventjes’ leest, want het is doorspekt met (oud-)Schotse woorden. Het miniwoordenboekje Schots-Engels dat achterin het boek is opgenomen, heeft mij dan ook goede diensten bewezen.

Onder de foto van het kaft heb ik de tekst de (hertaalde) ballade gezet en een link naar een vertolking ervan.

I wish I were where Helen lies!
Night and day on me she cries;
O that I were where Helen lies,
On fair Kirconnell Lea!

Curst be the heart, that thought the thought,
And curst the hand, that fired the shot,
When in my arms burd Helen dropt,
And died to succour me!

O think na ye my heart was sair,
When my love dropt down and spak nae mair!
There did she swoon wi’ meikle care,
On fair Kirconnell Lea.

As I went down the water side,
None but my foe to be my guide.
None but my foe to be my guide,
On fair Kirconnell Lea.

I lighted down, my sword did draw,
I hacked him in pieces sma,
I hacked him in pieces sma,
For her sake that died for me.

O Helen fair, beyond compare!
I’ll make a garland of thy hair,
Shall bind my heart for evermair,
Untill the day I die.

O that I were where Helen lies!
Night and day on me she cries;
Out of my bed she bids me rise,
Says, “Haste, and come to me!”

O Helen fair! O Helen chaste!
If I were with thee I were blest,
Where thou lies low, and takes thy rest,
On fair Kirconnell Lea.

I wish my grave were growing green,
A winding sheet drawn ower my een,
And I in Helen’s arms lying,
On fair Kirconnell Lea.

I wish I were where Helen lies!
Night and day on me she cries;
And I am weary of the skies,
For her sake that died for me.