Wat een mooie dag was het vandaag. De zon scheen uitbundig en zelfs hier in Alkmaar haalden we met gemak de 20º. Veel mensen trokken erop uit. Zelf was ik vanmiddag te vinden in de Alkmaarder Hout op de Keltische middag waar het gezellig druk was. De muziek viel dit jaar overigens wat tegen, met name Scheepsfolk (een formatie uit Julianadorp) en The McGonagalls (Schotten die in Alkmaar wonen), konden mij niet echt bekoren. Volgend jaar beter.

Ondanks dat zomerse randje aan deze dag, voel je aan alles dat de herfst in aantocht is. Vanmorgen trok ik omstreeks zes uur de gordijnen open en verdorie, het was nog aardig schemerig. Boven de sloten hingen dunne nevels. In de tuin was alles kletsnat en overal zag ik spinnenwebben. En nu (ik schrijf dit stukje omstreeks 21 uur) is het alweer zowat nacht! De straatverlichting is aan, de bomen tekenen zich pikzwart af tegen de donkere lucht.

Gisteravond maakten we een wandeling in het Geestmerambacht. Tot mijn grote verwondering zag ik dat de sleedoornbessen rijp waren! Ik associeer sleedoornbessen met de herfstvakantie, want dan pluk ik ze altijd. Nu kon ik de verleiding niet weerstaan: de takken hingen af van de vruchten, en die vruchten waren rijp, want bij het plukken bleven de steeltjes aan de takken hangen…

Binnenkort ga ik naar Antwerpen. Dan koop ik weer een paar flessen eau-de-vie Saint Michel. In elke fles schep ik een laag sleedoornbessen en twee dessertlepels kandijsuiker. De bessen hebben wel een nachtje in de vriezer doorgebracht, dat moet, zegt het recept. De weken daarna keer ik de flessen wekelijks een paar keer om – dan trekt de kleur en de smaak van de bessen in het eau-de-vie… Zo tegen de kerstvakantie scheid ik de drank van de bessen, voeg eventueel (maar meestal niet) nog wat suiker toe, en dan heb ik een heerlijk drankje voor de koude winteravonden…