We hadden om half negen afgesproken, Ruud en (R)ik alias Barney en Fred. Bij Hylas, aan het begin van het fietspad van de golfbaan. Met één minuut vertraging arriveerde ik. Het was alweer een tijd geleden dat we mekaar hadden gezien, maar Ruud was niet veranderd en ikzelf ook niet, in die mate dat we elkaar meteen herkenden en blij begroetten.

Fluks bestegen we onze stalen rossen en trapten door de frisse ochtendlucht naar Bergen. Omdat ik veel wandel (en in wandelschoenen draag je wandelsokken), steken mijn voeten akelig wit af tegen mijn gebronsde kuiten. Ik trek daarom tijdens zomerse dagen als vandaag géén sokken aan en confronteer dientengevolge de mensheid met mijn witte voeten. Daar had ik in eerste instantie spijt van, want allengs kreeg ik het gevoel dat die witte voeten de temperatuur van smeltende sneeuw aannamen…

Langs de rand van Bergen, waar de huizen staan van mensen die onmogelijk op eerlijke wijze de kost kunnen verdienen, reden we naar de duinen. We waagden het om zonder toegangskaartje het PWN-duingebied in te rijden (voelde goed, ook even licht crimineel gedrag vertonen). We gokten erop dat de boswachter vast nog bezig was met zijn administratieve taken. En dat was goed gegokt, zonder aangehouden te worden bereikten we veilig de Schoorlse duinen, die worden beheerd door Staatsbosbeheer en waar je zomaar zonder toegangskaartje van de natuur mag genieten. Jaja, dat kan nog in deze tijd waarin het neoliberale gedachtegoed zijn hoogtijdagen viert en de natuur in de ogen van verwerpelijke ondernemers verwordt tot een speeltuin waarmee geld te verdienen valt. Zie De Geus en zijn snode plannen in het Geestmerambacht.

Ontzet stelde ik vast dat de fietspaden hier het afgelopen jaar gebetonniseerd zijn… Vaarwel knisperende schelpenpaden! Het huilen stond mij nader dan het lachen, en dat lachen verging me helemaal toen ook de Berenkuil nog dicht bleek te zijn. Te vroeg… – het moge duidelijk zijn: de horeca is enkel nog afgestemd op het grote publiek. Om onze billen en kuiten enige rust te gunnen en tezelfdertijd de inwendige mens te voorzien van drank & spijs, nuttigden we de zelf meegebrachte versnaperingen in de zon op een bankje aan de rand van een mooie duinpan.

Toen volgde de afdaling naar Schoorl. Een stoet van zonaanbidders fietste in de tegenovergestelde richting, naar het strand. Het autootje van de uitbaters van de Berenkuil ging dezelfde kant uit… We fietsten door de Dorpsstraat en bij het mooie kerkje verlieten we de hoofdweg. Langs fraaie binnenwegen bereikten we de achterpoort van Fossus, handelaar in fossielen, stenen en mineralen. (Je kunt er ook in via de ‘voordeur’ die is gelegen aan de Duinweg.) Daar stap je echt een andere wereld in. Over een smal paadje tussen exotische bomen en restanten van houten huisjes uit diverse hoeken van de Aziatische wereld, op last van de gemeente neergehaald (de ambtenaren en de Duitsers houden veel meer van nepvillaatjes met strooien daken in oud-Hollandsche stijl zoals die tegenwoordig in de vakantieparken neergeplempt zijn), liepen we naar een oude kas die uitpuilt van de fossielen, exotische stenen en mineralen…

Wie wil, kan hier uren rondsnuffelen. Kleine beurs, grote beurs, het maakt niet uit, er is voor iedereen wat, al zou ik er persoonlijk graag eens met een welgevulde portemonnee gaan lopen shoppen. Maar ja, op de dag dat Ernst-Jan Pfauth van De Correspondent zijn Dankboek aankondigt, waarin de kernboodschap is – als ik het goed heb begrepen – blij te zijn met wat we hebben, ging ik natuurlijk geen stenen kopen (hoe mooi en verleidelijk ook) die ik niet nodig heb, al moest ik heel wat innerlijke weerstand kweken om niet overstag te gaan toen Ruud een buitengewoon mooie, helende steen kocht… Maar ik hield stand en zonder (financiële) schade verliet ik het pand. We fietsten over alweer fraaie binnenwegen verder, op huis aan.