Ik vraag me af of ons woord wenen (huilen) iets te maken heeft met het Engelse woord weaning…

Zondag stopten we onderweg om een paar foto’s te maken. Dat is niet vreemd, dat doen wij vaker. We stopten in Langdon Beck, een gehucht bestaande uit het Langdon Beck Hotel en enkele verspreid liggende boerderijen.

Tegenover het hotel was een boerenfamilie bezig om schapen te scheiden. Niet de bokken van de ooien, maar de ooien van hun lammeren. De schapen werden een smal ‘gangetje’ ingeleid en aan het einde van dat gangetje kon je twee kanten op: links of rechts. De boer bepaalde d.m.v. een klapdeurtje wie er links en wie er rechts mochten. De lammeren moesten links, de ooien werden naar rechts geleid. Schapen zijn sneller dan je denkt, de boer had al zijn aandacht nodig voor dit klusje! En zelfs dan ging het soms mis en kwam een ooi bij de lammeren terecht of een lam bij de ooien. Die werden dan – als het moest hardhandig – de andere kant uit gebonjourd.

Dit gebeuren noemt men weaning. De ooien verhuizen later op de dag naar hoger gelegen graasland, vaak zijn dat de moors. De lammeren blijven in de vallei, soms dichtbij de eigen boerderij maar vaak zijn ze al verkocht aan een fokker of aan een vleeshandelaar…

De nacht die volgt wordt weaning night genoemd. De lammeren roepen de hele nacht om hun moeders. Als het weer licht wordt, kalmeren ze en pakken ze de draad op van hun schapenbestaan: onverstoorbaar staan ze dan te grazen alsof er niets is gebeurd. Ze zijn zich niet bewust (en hebben dus geen last) van enig toekomstperspectief, dat wellicht naar het slachthuis leidt…

Boven de lammeren, onder de ooien (Swaledale schapen).