Over alles kun je schrijven. Dus waarom niet over theemutsen? Paul McCartney beweerde ooit dat hij over elk onderwerp een liedjestekst kon schrijven. Hij daagde zijn gespreksgenoot uit en zo werd de song Picasso’s last words geboren (Band on the run).

Ergens halverwege de jaren ’80 van de vorige eeuw kocht ik een theemuts. Dat was in Ierland. Het was een mooie én een goede theemuts en ik heb ze nog dagelijks in gebruik! Die muts gaat dus al ruim 30 jaar mee!

Het moet zo’n 10 jaar geleden zijn dat ik op de een of andere manier bezeten geraakte door theemutsen. Ik kwam met 3 of 4 van die dingen thuis, stuk voor stuk mooie exemplaren. En die zijn voor zover ik het me kan herinneren nooit echt in gebruik genomen. Die ouwe Ierse theemuts was te goed, ik was (en ben) er teveel aan gehecht.

Als wij met de auto op reis gaan, nemen wij ‘het krat’ mee. Daarin zitten allerlei dingen die handig zijn in de keuken (zout, suiker, olie, …) maar ook vaatwastabletten, waspoeder en zaken als een houten lepel, een goed aardappelschilmesje, een dunschiller, een rasp, … Allemaal dingen die we in de loop der jaren (en wij huren al meer dan 25 jaar huisjes in de vakantie) wel eens hebben gemist. De theemuts hoort in het rijtje thuis van voorwerpen die vaak niet aanwezig zijn in een huisje en waarvan ik al vaker heb gezegd: we moeten een van die mutsen die ik ooit heb gekocht, in ‘het krat’ leggen. Dat is er tot nu toe niet van gekomen.

Op weg van Islay naar Arran waren we even in Tarbert. Daar zagen we in een winkeltje een leuke theemuts. Ik zei tegen Els: “Laten we die kopen voor in ‘het krat'”. En zo is geschied. En laten we nu in een huisje zitten waar ze wél een theemuts hebben. En wat voor een: zie foto. De wereld zit soms grappig in mekaar.