Daan staat op. “Kijk eens naar buiten,” zegt hij, “We krijgen zowaar een mooie zonsondergang!” Ik grijp mijn fleece en speer naar buiten. Mijn huisgenoten zijn me al voor…

De camera’s gaan aan, klik, klik, …, klik. Door een dunne spleet tussen wolkendek en de massa van de Mull of Kintyre priemt feloranje licht dat het water van de Kilbrannan Sound in lichterlaaie zet. Klik, klik, …, klik. Au, au, …, au. Rottige midges! In grote drommen dansen ze om ons heen en bijten overal waar ze bloot vlees treffen. En dat is op meer plaatsen dan ons lief is.

Ik draai mij om en staar over het water. Mijn blik blijft hangen bij een grote steen waarop zich tegen het paarsoranje water het silhouet aftekent van een dier. Ik zie heel even een lange staart omhoog krullen. Jongens, kijk, een otter!!! Klik, klik, …, klik.

De steen ligt net te ver uit de kust, er is net te weinig licht en mijn zoom is niet krachtig genoeg om duidelijke plaatjes te schieten. De otter blijft een hele tijd op de steen zitten en laat zich ten slotte in het water zakken. Even later verschijnt zijn hoofd weer boven water, nu dichterbij, en hij zwemt naar een ander rots. Daar kruipt hij op. Wat doet hij dat onhandig!? Klik, klik, …, klik. Hé!? Dat is helemaal geen otter, dat is een zeehondje!

We gaan naar binnen, de lol is eraf en we zijn inmiddels lek gestoken door de midges. We kijken nog eens goed naar de gemaakte foto’s. Els geraakt ervan overtuigd dat er op de grote steen wel degelijk een otter zat!

De buren brengen verlossing. Zij hebben het schouwspel ook bewonderd door hun in de slaapkamer permanent opgestelde telescoop. Ja, op die grote steen was de otter, en het was de jonge zeehond die op de kleine steen ging zitten.

Yesss!!! Dus toch niet voor niks een maaltje voor de midges geweest.