Een mens leert altijd en overal. Tenminste, dat wordt zo gezegd… Ik ga dat hier niet in twijfel trekken, daarvoor reikt mijn kennis en ervaring niet ver genoeg, vind ik. Maar wat ik wel met enige stelligheid durf te beweren is dat een mens altijd en overal kán leren.

Op de boot van Port Ellen naar Kennycraig merkte ik een jong gezin op dat op vakantie was met de fiets. Op de volgende ferry, van Claonaig naar Lochranza, waren ze weer aan boord. Ze kwamen achter ons zitten en ik knoopte een gesprek aan.

Het zijn Denen. En ze zijn drie maanden onderweg. Twee weken geleden zijn ze begonnen in Inverness en ze gaan heel Groot-Brittannië door fietsen. Drie maanden lang. Drie maanden!? Zo lang duurt de Deense zomervakantie vast niet. Klopt. Kunnen kinderen dan zo lang vrij krijgen? Dat is geen probleem, immers je leert niet alleen op school…

We waren nog maar net in gesprek, en de ferry legde aan. Zij haastten zich naar hun fietsen, wij naar onze auto – en we reden van boord.

’s Avonds maakten Els en ik nog een wandelingetje. En wie kwamen daar aan fietsen? De jonge Deense moeder en haar dochter van… hoe oud is het meisje… een jaar of 10? Ze stopten en we maakten weer een praatje. De moeder vertelde dat ze de eerste weken veel regen hadden gehad. De dochter liet blijken dat ze dat niet altijd even leuk had gevonden. “Ach, als je er niet dood van gaat, dan word je er vast sterker van,” sprak de moeder. Over leren gesproken.

Of wij dachten dat je in het Catacol Hotel warme chocolademelk kon krijgen? Toen we even later langs het hotel liepen, kwamen moeder en dochter naar buiten gelopen, ieder met een beker hot chocolate in hun handen en een gelukzalige blik in de ogen. Genieten van de kleine dingen, dat leer je ook als je kamperend en op de fiets door de wereld trekt.