Gisteren reden we, na een mooie wandeling in the Happy Valley, via Wooler terug naar onze cottage. We passeerden een boerderij waar allemaal schapen bijeengedreven waren. We stopten om een foto te maken. Ik geraakte aan de praat met de boer, die daarvoor alle tijd van de wereld leek te hebben (wat is dat toch zalig!)

De lammeren waren net van de moeders gescheiden en stonden huilerig te blaten dat het een lieve lust was. Weening noemen ze dat, je hoort er ons woord wenen in! Weening night noemen ze de nacht na het scheiden van de lammeren van hun moeders.

De lammeren stonden verdeeld in vakken. We vroegen wat de boer ging doen. Vast niet scheren, dat doen ze niet met lammeren. Nee, de beestjes waren verkocht. Een groep werd over enkele dagen opgehaald door een boer die ten noorden van Berwick woont, de rest werd morgen opgehaald en naar het slachthuis afgevoerd. Naar Wales.

Naar Wales!? Ja zeker, er zijn bijna geen kleine, regionale slachthuizen meer. Dat willen de supermarkten niet. Die grote jongens bepalen de regels!

Wales dus. Ik vroeg nog of deze in Northumberland opgegroeide lammeren dan worden verkocht als Welsh lamb. Nee, dat mag gelukkig niet, daarvoor moest de boer nog aan het werk, de beestjes werden zo meteen nog getagd.

Wij reden weer verder, naar Hoolit cottage.

Foto by courtesy of Woudman Producties © 2017