We schrijven maandag 20 februari 2017. De bergen zijn grotendeels verdwenen in de wolken, alleen hun natte bruine voeten zijn zichtbaar. Als het tegen elven toch droog lijkt te worden, stappen we in de auto en rijden we door Torridon naar het eindpunt van de weg: Diabaig. Eerst rijden we langs de zee, echter dan begint de single track road langzaam maar zeker te stijgen. Onder ons ligt, verscholen tussen de bomen, Torridon House. Onder de brug dondert een bergrivier naar beneden. Op het parkeerterrein bij de brug bereiden drie dappere Engelsen uit de omgeving van Leeds zich voor op een tocht naar de top van de Beinn Alligin. Daar zou ik me sowieso nooit en met dit weer al helemaal niet aan wagen, maar het gezelschap heeft goede moed en ze zijn gemotiveerd, want Beinn Alligin is de laatste munro die ze hier in de regio nog willen bedwingen… We wensen ze veel succes en rijden verder.

Voor we afdalen naar Diabaig, rijden we – 250 m boven de zeespiegel – over de Bealach na Gaoithe (bergpas). Ten slotte vinden we een parkeerplekje in de berm aan het einde van de weg. Twee muurtjes, twee poortjes – en dan strekt zich oneindig het bruine moorland boven Lower Loch Torridon uit. In de verte zien we de mistige contouren van het eiland Skye.

Het pad loopt hoog boven de zee. Af en toe valt er wat drizzle, maar meestens houden we het droog. Het zgn. stalker’s path is prima aangelegd en het loopt lekker. Geregeld zijn er wat zompige plekken of moeten we een riviertje door, en dan komen onze wandelschoenen met Goretex goed van pas. Op sommige plekken komt de Torridonian sandstone aan de oppervlakte en kan het door de regen wat glad zijn. Kortom: lekker lopen maar toch oppassen!

Na de lunch, die we naar binnen werken op een plekje uit de wind, naderen we stilaan ons einddoel: Craig. Craig is een verlaten nederzetting op een afgelegen plek, waar de River Craig uit de bergen komt en naar zee begint af te dalen. Er staan enkele ruïnes, maar één huis is nog intact: de voormalige jeugdherberg. Craig youth hostel was tot 2004 Britain’s most remote youth hostel. Nu is het een zgn. bothy, een plek waar je kunt schuilen en zelfs overnachten, onderhouden door vrijwilligers van de Mountain Bothies Association. De deur is los, iedereen kan er naar binnen. De eerste zware bui van vandaag komt vanaf zee aanstormen en we zijn dan ook buitengewoon verheugd dat we deze schuilplaats hebben bereikt. De regen beukt op de ramen van de bothy en de wind giert om en door (!) het huis. Skye is volledig verdwenen.

Na een kwartier natuurgeweld, breekt de lucht open en hebben we een van de zeldzame momenten dat de zon fel doorbreekt. De kleuren zijn fantastisch. Nu zie je pas wat je mist als het zo bewolkt is… wat overigens ook heel sfeervol kan zijn, maar niet altijd dankbaar voor de foto’s.

Craig mountain bothy

We vatten de terugtocht aan. De wandeling is een heen-en-weertje maar door het doorlopend veranderend licht en dankzij het feit dat je nu de andere kant op kijkt, blijft het genieten. Af en toe is er een seconde zonlicht, af en toe valt er wat miezer. Naarmate we de auto naderen begint het echter flink te regenen en we komen doornat aan in Diabaig.

We dalen toch nog af (met de auto) naar Lower Diabaig, een klein maar allercharmantst vissersdorpje. We kijken er even rond. Er is zowaar een restaurant (staat zeer goed aangeschreven en natuurlijk hebben ze winter closing – see you at Easter) en op het strand ligt het wrak van een grote aangespoelde vissersboot…

De duisternis valt als we weer over de pas rijden. We zien dat er een uitkijkpunt is en stoppen even.

De nacht valt. In Stalker’s Cottage zetten we de kachels hoog en we hangen de natte broeken en jassen op stoelen voor de radiatoren. De schoenen zetten we maar in de warme eetkamer – die moeten morgen ook droog zijn!

Ik duik de keuken in en prepareer een gezonde avondmaaltijd: een stamppot van aardappels, rapen, pastinaak, ui en worteltjes. En daar past een heerlijke steak & ale pie bij. Wat wil een mens nog meer… Nou ja, op tijd naar bed! En zo geschiedt.