Vrijdag 24 februari 2017. De wind giert om het huis, nochtans is de Grote Storm Doris al ver weg, ver voorbij Nederland en België zelfs. Uitgeraasd wellicht. Maar hier aan de rafelige westkant van het continent Europa is de volgende depressie reeds aanbeland. En dus hebben we in de grote open haard in de dining room van Stalker’s Cottage een groot vuur ontstoken. Zo’n vuur is ideaal om in te gaan zitten staren en weg te dromen naar, terug te blikken op de voorbije vakantieweek in Torridon.

Een week geleden kwamen we hier na een vlotte vlucht (Glasgow) en een lange rit aan in volstrekte duisternis, onderweg kwam de regen met buckets full naar beneden vallen. De laatste 75 kilometers vanaf de supermarkt in Dingwall, deels over single track roads, zagen we niets van het landschap, onze blik was strak gericht op de zwarte, glimmende streep asfalt die oplichtte in het schijnsel van de koplampen van onze luxe huurauto (een Nissan X-Trail). Gelukkig beschikten we over een goede routebeschrijving en toen we de cottage hadden gevonden, was het ook nog even gestopt met regenen zodat we de bagage droog naar binnen konden dragen.

De volgende ochtend trokken we de gordijnen open en ontwaarden de romantische pracht van de omgeving waarin we de week zouden doorbrengen. Stalker’s Cottage staat op amper 150 m van een Upper Loch Torridon. Aan de overkant van het pad dat langs het huis loopt en afdaalt naar het loch, stond een kudde herten te grazen. Die hoort bij de deer farm die gerund wordt door Mr. McNally, de man van the National Trust for Scotland die in het grote huis (The Mains) naast ons huisje woont.

Stalker’s Cottage and The Mains

De bergen om het loch torenden hoog uit boven de witte huisjes van het dorp. Helaas was er geen spoor meer te bekennen van de sneeuw die hier de afgelopen weken had gelegen. Niet getreurd echter, we trokken na een stevig ontbijt de wandelschoenen aan en liepen over een pad dat de kustlijn volgt naar het dorp – en zelfs nog een kilometer verder, waar we een paadje vonden dat naar de ruïnes van the old village leidde. Af en toe laaiden de kleuren op als er een zonnestraal door de wolken brak. Aan de zuidkant van het loch trok de ene na de andere miezerbui langs. Schotland op zijn mooist… Langs de school, het community center en de youth hostel liepen we terug naar onze cottage.

Boven zee trok het helemaal dicht. De middag brachten we binnenshuis door. Eerst lunchen, dan een middagdutje en ten slotte met een goed boek en een grote pot thee in de woonkamer…

Aan het eind van de middag reden we naar de Torridon Inn. Deze pub hoort bij het sjieke Torridon Hotel. Je kunt er prima eten en ze hebben er genoeg bieren op de tap en whisky’s op de plank om een lange, winterse, regenachtige avond door te brengen… Wij hielden het bescheiden en genoten ieder één consumptie. Ik dronk een pint of An Teallach Ale, mijn reisgenoten kozen voor thee… helaas zonder een lekker stuk cake of een scone erbij, want die was op en de pub ging om 18 uur dicht – tot donderdag!

De reisdag hadden we achter de rug en tijdens onze eerste dag ter plaatse hadden we de omgeving verkend. De vakantie was nu écht begonnen!