Vanmorgen was het eindelijk uit. Ik had de gordijnen een beetje opengeschoven om het eerste daglicht binnen te laten, maar ik klapte het boek al dicht onder het schijnsel van de lantaarnpaal die hier voor ons huis staat. Ik had nog nooit van Fred Vargas gehoord maar ik geloof dat ik na één rompol van haar hand al een fan ben!

Het personage van Jean-Baptiste Adamsberg, politiecommissaris te Parijs, is op zijn minst apart te noemen. “De man van de blauwe cirkels is een niet al te dikke roman policier waarin een beperkt aantal personages voorkomt. Deze personages zijn over het algemeen nogal zonderlinge figuren. Iets waar Vargas patent op lijkt te hebben. Behalve deze personages hebben de meeste dialogen ook een bijzonder en niet alledaags karakter. Als je voor de eerste keer een boek van Vargas leest, moet je wel wennen aan haar schrijfstijl (nvdr – klopt!), die niet altijd even gemakkelijk leesbaar is (nvdr – valt mee!).” Aldus Kees van Duyn op hebban.nl, die overigens niet weg is van het boek. Ik wel, ik heb ervan genoten en ik ga de komende maanden zeker meer lezen van deze schrijfster.

Een andere schrijfster, die trouwens een heel andere soort boeken schrijft, is Marcia Luyten. Marcia Luyten is econoom en cultuurhistoricus en ze is bekend omdat ze voor de VPRO het programma Buitenhof presenteert. In haar schitterende boek Het geluk van Limburg verbindt ze op prachtige wijze de sociaal-economische  en sociaal-culturele geschiedenis van de Nederlands-Limburgse Mijnstreek met de familiegeschiedenis van de Limburgse cabaretier, columnist, liedjesschrijver, acteur, presentator maar vooral zanger Jack Vinders, geboren in 1949 in Heilust, een mijnwerkerskolonie in/bij Kerkrade. Beide verhalen – het ene historisch, het andere biografisch –  zijn innig verweven en onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tijdens het lezen drongen zich bij mij sterk de vergelijking op met wat de Groningers nu overkomt en de vraag: hoe gaat Nederland om met zijn ‘wingewesten’? Niet netjes!

Na het lezen van Erik Vlamincks indrukwekkende De Zwarte Brug heb ik een aantal van zijn andere boeken geleend of gekocht én gelezen. Hoewel de schrijfstijl van Vlaminkc herkenbaar is, geniet ik er elke keer weer van: wat een verteller pur sang, in schilderachtig Nederlands dat zijn wortels heeft in het Antwerpse dialect. Zo herkenbaar… zijn boeken voelen als thuiskomen.

Tot slot kan ik er niet omheen dat ik twee boeken van Griet op de Beeck heb gelezen. Het eerste Kom hier dat ik u kus, kon ik na een wat moeizame start niet meer wegleggen. In het tweede (haar laatste) Gij nu schrijft ze verhalen – en die zijn niet allemaal even sterk, naar mijn bescheiden mening… Gij nu heb ik dan ook niet helemaal uitgelezen.