We weten allemaal dat de zorg in goede handen is: die van zorgverzekeraars (die er aardig aan verdienen) en die van ‘de systemen’.

Vandaag maakten we weer een aardig staaltje systeemverwarring mee. Inderdaad: de schoonmoedersoap continued!

Vrijdag 26 augustus

Schoonmama woont in Castricum en mag na een week moeizaam wachten op een geschikte zorgplek eindelijk naar verzorgingstehuis Elsanta, in Beverwijk. Hm… van Castricum naar Beverwijk… hm… dan moet u in Beverwijk een nieuwe apotheek en een nieuwe huisarts zoeken, want technisch gesproken verhuist mevrouw, weg uit Castricum, naar een andere gemeente.

Tja, met gefronste wenkbrauwen voer je zo’n ‘opdracht’ dan maar uit, een gevecht tegen systeem(wind)molens gaan we niet aan.

Bij de apotheker gaat het vlot: voor we met onze ogen hebben geknipperd, is het dossier van schoonmoeder met één druk op de knop via de digitale snelweg in Beverwijk beland.

Vrijdagmiddag bel ik de nieuwe huisarts. Ik leg aan de vriendelijke assistente uit wat de situatie is en zelfs zonder dat ze de gegevens hebben, regelt ze alvast een bezoek van het zwachtelteam. Jawel! het zwachtelteam: dat zijn dames die zijn gespecialiseerd in het aanbrengen van zwachtels en – zo vermoed  ik – niets anders doen dan zwachtelen… En conducteurs maar klagen over het befaamde ‘rondje rond de kerk’…

Dan komt het: we moeten terug naar Castricum om bij de huisarts aldaar aan te geven dat het elektronisch dossier van mevrouw mijn schoonmoeder naar huisartsenpraktijk Wijkerbaan in Beverwijk moet gestuurd worden. Bij de huisarts in Castricum aangekomen, zegt de assistente aldaar dat ze nog geen seintje hebben ontvangen uit Beverwijk. Maar, geen nood, een druk op de knop en het is geregeld. Voilà! Wij blij: als maandag de huisarts naar schoonmama gaat kijken (zoals gevraagd en toegezegd), heeft zij de beschikking over alle informatie. Een hele geruststelling!

Intermezzo

Binnen 24 uur belandt de moeder van mijn vrouw in het Rode Kruis Ziekenhuis alwaar ze twee weken prima verzorgd wordt en flink (maar niet genoeg) opknapt. Er wordt een tussenstation georganiseerd: een verpleeghuis. In Alkmaar, da’s handig want daar woont de familie.

Maandag 12 september

We arriveren in Lauwershof en, ervaren als we zijn, vragen we hoe het zit met de huisarts: moet er nou een in Alkmaar gezocht worden? Nee hoor, dat hoeft niet, breng het elektronisch patiëntendossier maar weer onder bij de eigen huisarts in Castricum. Euh, hoezo? Ja, dat gaat hier zo… Oh… OK.

Ik bel de praktijk in Beverwijk. Wie zegt u? Haar geboortedatum a.u.b? Oeps… die mevrouw staat niet in ons systeem, hoor. Wacht, ik vraag mijn collega, misschien herinnert zij zich iets over uw schoonmoeder. Met vereende herseninspanning komt het verhaal boven borrelen. Ja meneer, uw schoonmoeder is hier nooit ingeschreven. Nee nee, wij moeten eerst een intake doen met mevrouw en dan geven wij een seintje aan de huisarts in Castricum en dan pas stuurt die het elektronisch patiëntendossier van mevrouw door. Maar dat is nu gelukkig niet meer nodig, haha (vriendelijke lach) want mevrouw is nu in Alkmaar…

En wij maar denken dat de huisartsenzorg daar in Beverwijk goed was geregeld…  Systemen!? Wanneer werkt het nou eens klant- en patiëntvriendelijk!? Zucht.