Ik was zondag al vroeg op pad want ik werd om kwart voor elf in Wieringerwaard verwacht. Vanaf mijn woonplaats is dat, aldus Google Maps, een dik anderhalf uur fietsen. Ik deed er bijna een uur langer over, maar mijn route was dan ook leuker dan de door Google gesuggereerde… en ik had wind tegen!

Onder een stralend blauwe lucht vertrek ik uit Alkmaar en volg het Noord-Hollands Kanaal. In Schoorldam rijd ik de West-Friese Omringdijk op. Toen ik in Schagen werkte, fietste ik hier met enige regelmaat. Maar nu is het echt lang geleden!

Schoorldam, Krabbendam, Eenigenburg, Sint Maarten. Als een groen lint slingert de omringdijk zich door het Noord-Hollands landschap. In de verte zie ik de duinen en de huidige zeedijk, de Hondsbossche Zeewering liggen. Boven de Noordzee hangt zeemist – en ook noordwaarts zie ik de wolken laag over het landschap rollen.

Zicht op Eenigenburg

De lucht betrekt, geen spoor meer te bekennen van de uitbundige junizon die zonet nog mijn oude botten weldadig verwarmde. Ik doorkruis Schagen – vertrouwd gebied – niet zonder enige weemoedige gedachten… Dan koers ik op Oudesluis en ten slotte bereik ik, redelijk verkleumd en met spieren die aan rust toe zijn, Wieringerwaard. De laatste kilometers fiets ik langs brede sloten die geflankeerd worden door indrukwekkende stolpboerderijen: de piramides van Noord-Holland!

In het dorp is een SamenLoop voor Hoop aan de gang, een 24 uren estafette sponsorloop voor een goed doel: KWF Kankerbestrijding. Vanmorgen om elf uur zijn de kinderen aan de beurt: die gaan 24 minuten rondjes lopen. Onze school doet mee en als ik wat onwennig het feestterrein oploop, zie ik dat de kinderen en collega’s van De Meertuin al met de warming-up zijn begonnen. Ik kijk toe. Om elf uur klinkt het startsignaal: ruim 70 kinderen uit de gemeente Hollands Kroon gaan van start. Tijdens het lopen breekt de zon weer door en na afloop nemen we foto’s van ons team.

Ik laat Wieringerwaard achter me en word opgenomen in de weldadige stilte van de Wieringerwaard. Ik ben geen mens voor Grote Menigten… geef mij maar de rust van het bos, de polder, het strand op een doordeweekse dag… Ik geniet volop. Ze noemen dit ‘saai boerenland’, maar ik kan de charmes ervan wel waarderen!

Heel even pik ik de West-Friese Omringdijk weer op. Vanaf Kolhorn neem ik de Groetpolderweg – en weer heb ik het weidse landschap voor me alleen… In de verte zie ik de hoge dijk langs het kanaal dat rond de Wieringermeer ligt, een van Nederlands meest recente nieuwe polders (met de aanleg van de Wieringermeer werd in 1927 begonnen, op 21 augustus 1930 viel de polder droog en vanaf 1934 werd het nieuwe land in cultuur genomen; in die polder staat mijn school!). Rijen windmolens hakken de lucht aan mootjes.

Molenkolk (bij Kolhorn)

Kanaal Alkmaar-Kolhorn

Ik wil naar Aartswoud fietsen, maar dat blijkt niet te kunnen: de N242 snijdt het oude land dwars doormidden en er is geen overkomen aan! Dan maar op Winkel gekoerst, waar ik een rondje om de mooie kerk loop en in de schaduw van een hoge boom twee bananen en een plakje ontbijtkoek naar binnen werk. Het uurwerk in de toren dateert van 1420 en is een van de oudste nog werkende torenuurwerken ter wereld!

Ik fiets een paar kilometers langs de Langereis vooraleer ik koers zet naar Heerhugowaard en Langedijk: stenen hinderpalen in het Noord-Hollands landschap, een vreselijke mix van industrieterreinen en woonwijken, zonder hart. Wie wil daar nou in godsnaam wonen!?

Op het fietspad tussen de N242 en het Kanaal Alkmaar-Kolhorn fiets ik verder. In de bocht bij Broekhorn is een nieuwe jachthaven aangelegd en er wordt een woonwijkje met nostalgische elementen uit de grond gestampt. Even verderop steek ik het kanaal over, en door Sint Pancras rijd ik terug naar huis.

Ik weet niet hoeveel kilometers ik in de benen heb zitten, maar het zijn er genoeg om me het gevoel te geven dat mijn knieschijven los in mijn knieën hangen. Volgende keer moet ik mijn zadel toch maar eens een centimetertje hoger zetten. Gelukkig hebben mijn billen zich goed gehouden en ook van andere ongemakken ben ik gevrijwaard. In de tuin staat een ligstoel, heerlijk in de schaduw. Ik sluit mijn ogen en overpeins de dag… Het leven is goed.