Krijsende zeemeeuwen, de geur van de zee, een kille wind, de veerboot die komt binnenvaren. Dicht bij huis en toch een onvervalst vakantiegevoel!

De Dokter Wagemaker bracht ons zaterdagochtend naar Texel. Fred en Barney verkenden de westrand van Texel op het ritme van hun eigen stap. Voorheen werd het Texelpad genoemd, nu heet het deftig Streekpad Waddenwandelen (meer info op de website van Wandelnet).

Met het kaartje en de routebeschrijving van NS-wandeling Texel dag 1 in de hand, lopen we meteen weg van de drukte van de veerhaven. Het water van de Mokbaai klotst in alle rust tegen de verharde dijk aan. Hier en daar zijn kleine strandjes met bijna hagelwit zand. Verderop, als de dijk duinen wordt, schieten Texelse schapen (je weet wel, die met die lelijke koppen!) schichtig langs ons heen. Steeds dikker wordende wolkenslierten filteren het zonlicht van het landschap weg. Pech voor de fotograaf in ons…

We lopen om de kwelders heen. Het grassige pad voert ons langs de Horstmeertjes. Overal wilgen en riet. Een vogelaar meldt dat de blauwborst in groten getale aanwezig is, maar wij zien hem niet. Net voor we afdalen naar het strand, nemen we een eerste rustpauze in de luwte van een duin. De eerste krentenbol smaakt heerlijk!

Het strand ligt er verlaten bij: de honderden meeuwen en tientallen bonte pieten hebben er vrij spel! Hier en daar zijn er heuse schelpenbanken. De stormen van het afgelopen jaar hebben de duinen tot steile muren geboetseerd…

Met de wind in de rug lopen we ruim 3 km noordwaarts om dan via een steile strandopgang door mul zand weer de duinen in te ploeteren. Over heerlijke duinpaadjes lopen we richting het bos. Schotse hooglanders en paarden houden het landschap hier open. Een highlander kalf heeft zich op de een of andere manier onder een draad doorgewurmd en onderneemt nu vergeefse pogingen om weer bij zijn moeder te komen…

In de luwte van het bos zoeken we een plekje op om te rusten en de meegebrachte krentenbollen naar binnen te werken. Barney stelt vast dat Fred een stevig stukje snurkwerk levert als die een kwartiertje onder zeil gaat… Aan Barney het verzoek om dit niet wereldkundig te maken.

Even verderop genieten we van een kopje thee op het mooie terras van bospaviljoen ’t Turfveld. Na 100 m asfalt nemen we een zandpad dat ons langs de Bleekersvallei voert: hier stroomde vroeger helder kwelwater en legden de vrouwen de was in ’t zonnetje te bleken. Ingrijpen van mens en natuur hebben gemaakt dat er nu geen heldere duinrellen meer te bespeuren vallen…

We lopen verder. In de egaalgrijze lucht komt wat meer tekening en af en toe piept een schuw zonnestraaltje tussen twee dikke wolken door en tovert de prachtigste kleuren op het duinlandschap! De route, gemarkeerd door de geelrode streepjes van het streekpad, voert ons weer naar het strand.

In zuidelijke richting is er kilometers ver geen mens te bespeuren. Zo hebben we het graag: voor ons alleen. Wij moeten echter de neus naar ’t noorden richten, naar de strandopgang bij Paal 17 en Ecomare, waar wat volk op de been is en waar behalve horeca ook tientallen strandhuisjes staan. Van die laatste houdt de fotograaf wel!

Vanaf het parkeerterrein, dat aardig vol staat, lopen we door duin en bos naar De Koog, eindpunt van de wandeling en 21 stapkilometers verwijderd van ’t Horntje. In De Koog doen we ons tegoed aan een Skuumkoppe van de tap en laten we een lekker visje aanrukken. Om 17.21 vertrekt bus 28 en brengt ons gezwind naar de veerhaven. De Dokter Wagemaker vaart binnen, wij gaan aan boord. Het is er rustig. We zetten ons aan een tafeltje bij het raam. Zowel Fred als Barney voelen zich als vuurtorens gloeien. Zo’n dag op Texel doet je wat!

We gaan nog een keer terug om ons rondje Texel af te maken… Misschien al het komende najaar. Herfstkleuren en Texels bockbier: een aanlokkelijk perspectief, toch?