Naar Kakamega Forest!

Het was zondag – en de wekker stond op half zeven. Els en ik ontbeten deze keer niet met een scholenquiz op de TV; vandaag kwam de ene na de andere TV-dominee, ieder in geheel eigen stijl, de gelovigen de stuipen op het lijf jagen. Toen we weer boven kwamen, klonk er van buiten muziek. In het park naast het hotel was een podium opgesteld en werden duidelijk voorbereidingen getroffen voor een openluchtmis, iets wat we vandaag nog meerdere keren zouden horen en/of zien…

Om 9 uur kwam de Mitsubishi eraan, met Sanne achter het stuur. De bagage werd ingeladen. We reden naar supermarkt Tuskys om wat (water)voorraden in te slaan, haalden geld bij de bank (nu lukte het wel met onze Nederlandse bankpas) en gooiden ons karretje weer vol benzine. Toen vertrokken we. We reden eerst richting Kisumu. In Kipsitet verlieten we de grote weg. Tot Muhuroni was er druk verkeer; de weg lag er slecht bij – en dat was slechts een voorspel… De vangrails (wat er van over was) op de brug over de rivier waren het bewijs van de vele malen dat hier reeds een voertuig het water moet zijn ingesukkeld…

Voorbij Muhuroni, waar een suikerfabriek staat (die draaide, ondanks het feit dat het zondag was…), kwamen we nog amper auto’s tegen, wel veel mensen te voet, tractors met grote aanhangwagens vol suikerriet (die naar de suikerfabriek reden), boda-boda’s en een enkele fietser. De weg was in een erbarmelijke staat – soms was de strook asfalt amper een meter breed, en de kuilen en bulten lagen andermaal in groten getale op ons pad!

Net voor Chemelil kruisten we een oude spoorlijn, en voorbij Chemelil lag een gigantische rotonde (in het midden ervan werd een openluchtmis gehouden!), hier gingen we rechtsaf en opeens reden we weer op prima asfalt met hooguit hier en daar een kuil. Tot nu toe hadden we in de Nyando vallei gereden, nu steeg de weg de Nandi Hills in. Het landschap veranderde, de suikerrietplantages maakten plaats voor akkertjes en ten slotte, straks, hoog in de bergen, voor theeplantages. Schitterend.

Echter… nog voor we zo hoog waren, floepte het ‘check the engine‘ lampje weer aan en tijdens de lange beklimming liep de motortemperatuur zo hoog op dat we genoodzaakt waren om een stop in te lassen. Sanne zette de auto aan de kant op een schaduwrijk plekje. De gevarendriehoeken werden geplaatst en de motorkap geopend. Aan de overkant van de weg waren mooie, schaduwrijke plekjes met uitzicht op een vallei en de bergen erachter. Geen straf om hier drie kwartier te zitten en een heerlijke muffin naar binnen te werken!

Na een klein uurtje reden we weer verder de Nandi Hills in. De weg bleef stijgen en overal zagen we theevelden opdoemen. Wat was het hierboven mooi! Helaas was de weg druk en kon Sanne moeilijk stoppen, dus weinig fotostops. We reden langs het stadje Nandi Hills, net als Kericho een tea town, maar lang zo groot niet, eerder een dorp, al stond er aardig wat hoogbouw in de steigers. Op sommige velden waren ontzettend veel mensen thee aan ’t plukken. Zondag was hier dus blijkbaar niet voor iedereen een rustdag!

Bij een T-junction gingen we linksaf naar Kapsabet, een hooggelegen stad van enig formaat. Er volgden nog wat asfaltkilometers tot we rechtsaf een track op reden bij een wegwijzer naar het Rondo Retreat Centre, onze bestemming voor vandaag, in het enige stukje tropisch regenwoud in Kenia: Kakamega Forest (beetje bizarre naam :-)). Na een hobbelig begin werd de weg beter en konden we redelijk goed (= 60 km/u) doorrijden. Net toen we dachten dat we een afslag hadden gemist, verscheen het bord ‘Rondo Retreat Centre 400 m’ en even later stonden we voor een hoge, donkergroene metalen poort met daarop de ‘polite notice‘ dat je alleen binnen mocht als je had gereserveerd. En dat had Sanne gelukkig!

Ik wist niet wat ik zag! Een uitstekend onderhouden, uitgestrekt gazon. Hoge bomen, mooie borders vol bloeiende bloemen en struiken, en her en der mooie houten gebouwen, stijl ‘koloniaal’! Er heerste volkomen rust. Voorbij het gazon begon het regenwoud. Mannen in groene overalls waren in die paradijselijke tuin aan het werk: blaadjes bijeen harken, bloemetjes water geven, … We waren een compleet andere wereld ingereden…

Bij de receptie werden we vriendelijk ontvangen en werd ons gevraagd of we nog een lunch wilden gebruiken… maar we hadden onderweg (helaas!) al geluncht. Terwijl Sanne de administratieve beslommeringen op zich nam, namen Els en ik een kijkje in het souvenirwinkeltje dat vol mooie spullen stond. Over keurig gemetselde paadjes werden we vervolgens naar ons huisje gebracht: alweer een Colobus Cottage! Ik wist weer niet wat ik zag: een trap voerde omhoog naar een grote veranda waarop heerlijke zitjes lonkten en vanwaar we recht het regenwoud in keken! Het huisje bestond uit twee mooie en suite slaapkamers en een sfeervolle woonkamer. Dit had een Engelse cottage kunnen zijn! Els en ik namen bedroom ‘White‘, Daan en Sanne betrokken bedroom ‘Grey‘ en de woonkamer werd ‘Black‘ genoemd – de kleuren van de Colobus monkey (franjeaap).

Het was warm! We installeerden ons op de veranda. Iets over vieren werd er thee geserveerd met heerlijke lemon cake. Ik werkte mijn dagboek bij, las in de info-map die ik op het tafeltje naast ons bed vond, en genoot van de verlammende, vochtige hitte en de complete rust die uitging van het hele retreat.

Om een uur of half 6 maakten we een ommetje over het terrein. In de bomen zaken we blue monkeys zitten. Sanne en ik liepen over een paadje naar de fish pond, en daar zagen we red tailed monkeys van tak naar tak zwieren, en in de vijver zaten dikke kikkers te kwaken; hun geluid vulde het hele woud…

Om 7 uur gingen we eten. Ook de dining hall was helemaal in stijl. We kregen een tafel bij de kerstboom. Lampen verspreidden een zacht licht en op alle tafels stonden kaarsen te branden. Het was druk. Keurig geklede obers bedienden ons helemaal zoals het hoort, zoals je het in een sjiek restaurant in Europa zou verwachten. Tja, we betaalden hier dus niet voor niets 12 000 Kes per persoon per nacht! Eerst kregen we een zalige groentesoep, gepureerd en mooi gebonden. Daarna volgde een heerlijke quiche met aardappelpuree als slagroom in punten gedraaid en even in de oven gezet, en groente. Als dessert was er pineapple crumble met warme custard! En dan was er weer thee! En natuurlijk slikten we weer onze malariapillen…

Na het eten installeerden we ons in de smaakvol ingerichte woonkamer. Ik werkte nog wat aan mijn verslagen en las in de Rough Guide. Omstreeks tien uur maakten we aanstalten om te gaan slapen. De klamboes werden om het bed gedrapeerd, de lichten gingen uit. Door het open raam dreven frisse lucht en zachte regenwoudgeluiden naar binnen…

Een wandeling in het regenwoud

Een nacht onder een klamboe… Vandaag, 4 januari, begon in Slootdorp de nieuwe werkweek en voor een van onze groepen betekende dat een nieuwe start met een nieuwe collega. Ik kan niet anders dan zeggen dat school die dag geregeld in mijn gedachten was…

Om 7 uur zaten we aan de ontbijttafel. Er lag vers fruit op onze borden (papaya, ananas, limoen) en in een mandje troffen we getoast brood aan. In afwachting van de gebakken eieren, at ik een toastje met marmelade. Tot grote verwondering van de ober dronken we allemaal thee, dus de koffiepot werd dan maar op een andere tafel gezet.

Na het ontbijt liepen we terug naar onze Colobus Cottage en maakten ons klaar voor de wandeling. We moesten een kwartiertje wachten voor onze jonge gids Timothy kwam aanlopen – zijn piki-piki was te laat. We verlieten het terrein door het poortje bij de grote teakboom en daalden af naar een riviertje waarover een houten bruggetje lag.

Ik had paadjes verwacht zoals in het bos in de Colobus Valley in Mount Kenya National Park, maar dit was een mooi aangelegd pad, over alle riviertjes lagen bruggetjes, omhoog en omlaag gingen we met trappetjes. Timothy vertelde af en toe wat en kon al onze vragen beantwoorden. We zagen vele soorten vogels, en de drie soorten apen die hier voorkomen, nl. de blue monkey, de red tailed monkey en de colobus monkey. Ook zagen we een eekhoorn en vele prachtige vlinders. Meerdere keren herkenden we planten die we in Nederland in een tuincentrum zien…

Iets na elven bereikten we de Yala River, een vrij brede, diepe, snelstromende rivier. We rustten even en namen een slok water. Het pad volgde nu de rivier. Met een zijpaadje liepen we tot pal bij het water op een plek vlakbij forse stroomversnellingen!

De terugweg ging over een goed pad dat uiteindelijk een track werd. Bij een holle boom stopte Timothy en toen hij op de boom klopte, vlogen er vleermuizen naar buiten. We zagen hier nog veel meer mooie vlinders (ik spotte een knalrode, de red glider, een soort die alleen maar in Kakamega Forest voorkomt) en een mooie bidsprinkhaan.

Om 13 uur waren we weer terug in het retreat. We fristen ons gauw op en gingen lunchen: een fris rauwkostslaatje, heerlijke lasagne en ijs na. Mangosap. Thee. Daarna legden we de matrassen buiten en ik installeerde me met mijn boek (L’ étranger, van Albert Camus, in het Frans). Els nam mijn camera (de hare ging gistermiddag stuk: wou eerst niet meer scherp stellen en sloot daarna niet meer…) en ging op fotojacht naar vogels.

Opeens klonk er een luid gebrul uit het woud: enkele colobus apen kwamen naderbij en gingen in de bomen vlak voor onze veranda rustig bladeren zitten eten! Een schitterend gezicht. Els en ik gingen naar het winkeltje en kochten een aantal mooie souvenirs. Weer bij het huisje, nam ik mijn boek weer ter hand maar het duurde niet lang of ik begon te knikkebollen. Ik legde mijn boek weg, draaide op mijn zij en vertrok naar dromenland. Pas toen de afternoon tea werd gebracht, ontwaakte ik!

We dronken thee en ik las mijn boek uit. De duisternis begon te vallen en al gauw was het 7 uur en tijd om te gaan eten. Het was rustig in de dining hall. We zaten goed en wel, of de elektriciteit viel uit. Gelukkig brandden er overal kaarsen – het werd dus een candlelight souper waar Hyacinth Bucket jaloers op geweest zou zijn! We kregen eerst heerlijke worteltjessoep. Daarna kwam er een bord met daarop een stuk pan fried tilapia, grote aardappelkroketten en verse groenten. Als toetje kregen we een lekkere pannenkoek besmeerd met lemon curd. Mangosap. Thee. Tijdens het dessert floepte het elektrisch licht weer aan. Voor zo lang het zou duren – ’s middags was er ook al een storing geweest…

Tegen tienen zochten we ons bed onder de klamboe weer op.

Naar de top van Lirhanda Hill

De wekker ging, net als gisteren, om 6.20 uur. Douchen, koffer inpakken, ontbijten. Na het ontbijt moest ik opeens naar de WC… spuitdiarree! Maar na deze ont-lasting voelde ik me weer aardig OK, dus stopte ik de laatste spullen in de koffer, de tas en de rugzak en liep als laatste naar de auto waar we alle bagage inlaadden. Voor we vertrokken, wilden we nog een wandeling maken naar de top van een heuvel in de buurt, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over Kakamega Forest.

We moesten weer een kwartiertje wachten, maar toen kwam Timothy eraan gestapt, keurige schoon overhemd, vriendelijke glimlach, tasje met fles water over de schouder en verrekijker om de hals. De wandeling begon langs de ‘grote’ weg. We zagen weer veel vlinders over de weg fladderen, en vogels en apen in de bomen. Mooie bloemen kleurden de kant van de weg.

Na ongeveer een kilometer gingen we rechts een pad in dat het woud invoerde. Het was een rechttoe, rechtaan pad dat licht steeg richting de heuvel die we wilden beklimmen. Sanne had intussen telefonisch contact (over het waarschuwingslampje) met de mecanicien en ene Mike van het verhuurbedrijf van de auto. Conclusie: we konden gewoon doorrijden, maar moesten wel zorgen dat de motor niet té warm werd. Er zou volgens die Mike een nieuwe motor in de auto zitten! Pardon? Sanne concludeerde terecht: ze weten ervan, het is nu hun probleem. Overigens bizar dat je midden in het oerwoud loopt en met je gsm de klachten over je huurauto afhandelt. In Kenia kan het…

Het pad ging wat meer stijgen en algauw doemde de kale heuveltop voor en boven ons op. Ik zag hogerop twee mensen gras snijden. Timothy legde uit dat de lokale bevolking dat mag (wordt gebruikt voor dakbedekking van lemen huizen) en dat ze hier ook hun koeien mogen laten grazen. We klommen verder in de felle zon over het smalle paadje. Je kon goed zien dat de heuvel een restant is van een vulkaan, de stenen op het pad waren duidelijk van vulkanische oorsprong (puimsteen). We bereikten de top en genoten van het uitzicht. Van hierboven zag je hoe klein Kakamega Forest is. 240 km² stelt inderdaad weinig voor…

We rustten wat en ik dronk een paar slokjes water. Ik voelde meteen mijn darmen in de weerstand gaan! Toen we even later afdaalden, stapte ik flink door: ik moest met spoed de bosjes bereiken! Timothy en Daan riepen me terug, want we zouden nog naar een grot gaan kijken, een holte in de heuvel, uitgehouwen door goudzoekers (die overigens van een kale kermis terug kwamen) en waar nu vleermuizen wonen. Ik riep dat ik beneden op ze zou wachten… Ik speerde verder en zodra ik een geschikte plek vond, gooide ik mijn rugzak op de grond, griste alles mee wat papier was en dook de bosjes in. Net op tijd… Na deze lozing voelde het weer helemaal goed en rustig. Ik deed nog een halfhartige poging om het gezelschap te zoeken, maar er was geen spoor van ze te bekennen, dus daalde ik af naar een schaduwrijk plekje aan de rand van het bos. Na een half uurtje kwamen de anderen eraan. We liepen terug naar de weg over hetzelfde pad – dat had ik niet verwacht en ik vond het ook jammer.

Om half 11 waren we terug op het terrein van Rondo Retreat. We installeerden ons op de veranda van the main house. Ik nuttigde een paar kaakjes en dronk wat cola om mijn maag en darmen op gang te houden én tot rust te brengen. Tijdens de lunch in de dining hall beperkte ik me tot een bouillon en nog wat cola. Deze aanpak werkte, want verder had ik die dag geen spuitkak(owateenheerlijkwoord)aanvallen meer!

Na de lunch rekenden we af (slik) en reden we terug naar Kericho. Helaas was het bewolkt. Ik had in de Nandi Hills zo graag gestopt voor foto’s. Voorbij de Nandi Hills, toen we afdaalden in de Nyando vallei, kwamen we weer onder blauwe lucht en in uitbundige zonneschijn.

Om 5 uur waren we weer in Kericho. We fristen ons op, deden boodschappen bij de Tuskys en reden naar Sannes flat waar ik als avondmaal een broodje tonijn nuttigde, een malariapil en een paar mokken thee.

In het hotel teruggekeerd, had ik zowaar nog de puf om wat kleren te wassen, die weer vakkundig te drogen werden gehangen op diverse plekken in de kamer :-).

Ons verblijf in Kakamega Forest was voorbij. We hadden ervan genoten en ik had, geheel in lijn met de naam, wat last van kakamega gehad. Maar die ellende leek nu voorbij en met die gedachte dommelde ik die avond heerlijk in onder de klamboe van het Sunshine Hotel in Kericho…