Strakblauw is de lucht en de wind waait stevig uit het oosten. Het eerstgenoemde feit lokt ons naar buiten, het tweede stemt ons tot nadenken: we kiezen voor een wat beschut wandelgebied: de duinen tussen Castricum en Wijk aan zee.

We parkeren bij Castricum NS en lopen over het fietspad meteen het duin in. Voorbij Kijkuit nemen we de Willemsweg. Al na 100 m komen we bij een betonnen constructie met een bordje erbij: restanten van een V1 raketlanceerinstallatie uit de Tweede Wereldoorlog. Ik moet meteen aan mijn ouders denken, die in de oorlog de V1’s boven Antwerpen hoorden arriveren, stilvallen en neerstorten, met dood en verwoesting tot gevolg…

Het bos is hoog geworden, merken we op. Het is dus lang geleden dat we hier hebben gelopen. Af en toe komen we iemand tegen, maar eigenlijk is het erg rustig voor een zonnige zaterdagmiddag. Bij de Kruisberg is dat even anders: daar is tegenwoordig een gasterij en die wordt druk bezocht: er is een reusachtig terras en een grote binnenruimte, in een stolpboerderij. We stoppen en verbruiken: thee, koffie, boterkoek, appeltaart.

Voorbij de Kruisberg wordt het duin wat minder eentonig, wat opener van karakter. De paden zijn begroeid met gras; worden door de zon uitbundig beschenen en door de Schotse Hooglanders flink bescheten. Over Hooglanders gesproken: “Hebt u een hekel aan Hooglanders? Proef dan onze heerlijke gegrilde Hooglanderburger!” adverteert Gasterij Kruisberg…

De Hoogovens komen in beeld. Dat is altijd weer een even lelijk als fascinerend gezicht… Natuur en industrie, grenzend aan elkaar… We naderen Wijk aan zee. Een bijzondere kustplaats… met een bijzonder hotel-restaurant-café… Sonnevanck. Ik eet er heerlijke, in bier gekookte mosselen, en geniet daarbij van een heerlijke Jopen Indian Pale Ale en een La Trappe Jubilaris, beide bieren van de wisseltap (da’s nou jammer, morgen gaan de bockbieren op de wisseltap!). Een mooie afsluiting van een mooie herfstwandeling!

Met bus en trein reizen we terug naar Castricum…

Meer foto’s: klik hier